description::
"There are several theories about the origins of the Greek language. One theory suggests that it originated with a migration of proto-Greek speakers into the Greek peninsula, which is dated to any period between 3000 BC and 1700 BC. Another theory maintains that the migration into Greece occurred at a pre-proto-Greek (late PIE) stage, and the characteristic Greek sound-changes occurred later."
[{2022-01-01 retrieved} https://en.wikipedia.org/wiki/History_of_Greek]
name::
* McsEngl.McsLag000028.last.html//dirLag//dirMcs!⇒lagEll0,
* McsEngl.dirLag/McsLag000028.last.html!⇒lagEll0,
* McsEngl.Greek-family-language!⇒lagEll0,
* McsEngl.GreekFamily-language!⇒lagEll0,
* McsEngl.Hellenic-language-family!⇒lagEll0,
* McsEngl.lagEll0,
* McsEngl.lagEll0!=Greek-family-language,
* McsEngl.lagElln'family!⇒lagEll0,
description::
· output-of-lagEll0 is the-logo-view of lagEll0.
name::
* McsEngl.lagEll0'output!⇒logoEll0,
* McsEngl.logo-view--of-lagEll0!⇒logoEll0,
* McsEngl.logoEll0,
description::
· unitHmnm is any indivisible part of the-logo-view.
name::
* McsEngl.logoEll0'unit!⇒unitEll0,
* McsEngl.unitEll0,
description::
· phonemeModern,
· phonemeKoine,
· phonemeClassical,
description::
· Greek has 24 letters:
* Α α, Β β, Γ γ, Δ δ, Ε ε, Ζ ζ, Η η, Θ θ, Ι ι, Κ κ, Λ λ, Μ μ, Ν ν, Ξ ξ, Ο ο, Π π, Ρ ρ, Σ σ/ς, Τ τ, Υ υ, Φ φ, Χ χ, Ψ ψ, and Ω ω.
* Ά Α ά α ἀ ἁ ἂ ἃ ἄ ἅ ἆ ἇ Ἀ Ἁ Ἂ Ἃ Ἄ Ἅ Ἆ Ἇ ὰ ά ᾀ ᾁ ᾂ ᾃ ᾄ ᾅ ᾆ ᾇ ᾈ ᾉ ᾊ ᾋ ᾌ ᾍ ᾎ ᾏ ᾰ ᾱ ᾲ ᾳ ᾴ ᾶ ᾷ Ᾰ Ᾱ Ὰ Ά ᾼ Β β Γ γ Δ δ Έ Ε έ ε ἐ ἑ ἒ ἓ ἔ ἕ Ἐ Ἑ Ἒ Ἓ Ἔ Ἕ ὲ έ Ὲ Έ Ζ ζΉ Η ή η ἠ ἡ ἢ ἣ ἤ ἥ ἦ ἧ Ἠ Ἡ Ἢ Ἣ Ἤ Ἥ Ἦ Ἧ ὴ ή ᾐ ᾑ ᾒ ᾓ ᾔ ᾕ ᾖ ᾗ ᾘ ᾙ ᾚ ᾛ ᾜ ᾝ ᾞ ᾟ ῂ ῃ ῄ ῆ ῇ Ὴ Ή ῌ Θ θ Ί Ι ί ι ἰ ἱ ἲ ἳ ἴ ἵ ἶ ἷ Ἰ Ἱ Ἲ Ἳ Ἴ Ἵ Ἶ Ἷ ὶ ί ῐ ῑ ῒ ΐ ῖ ῗ Ῐ Ῑ Ὶ Ί Κ κ Λ λ Μ μ Ν ν Ξ ξ Ό Ο ο ό ὀ ὁ ὂ ὃ ὄ ὅ Ὀ Ὁ Ὂ Ὃ Ὄ Ὅ ὸ ό Π π Ρ ρ ῤ ῥ Ῥ Σ σ Τ τ Ύ Υ υ ύ ὐ ὑ ὒ ὓ ὔ ὕ ὖ ὗ Ὑ Ὓ Ὕ Ὗ ὺ ύ ῠ ῡ ῢ ΰ ῦ ῧ Ῠ Ῡ Ὺ Ύ Φ φ Χ χ Ψ ψ Ώ Ω ω ώ ὠ ὡ ὢ ὣ ὤ ὥ ὦ ὧ Ὠ Ὡ Ὢ Ὣ Ὤ Ὥ Ὦ Ὧ ὼ ώ ᾠ ᾡ ᾢ ᾣ ᾤ ᾥ ᾦ ᾧ ᾨ ᾩ ᾪ ᾫ ᾬ ᾭ ᾮ ᾯ ῲ ῳ ῴ ῶ ῷ Ὸ Ό Ὼ Ώ ῼ
name::
* McsEngl.Ancient-Greek-letter!⇒letterEll0,
* McsEngl.lagEll0'letter!⇒letterEll0,
* McsEngl.letterEll0,
* McsEngl.phonemogramEll0!⇒letterEll0,
* McsEngl.unitEll0.phonemogram!⇒letterEll0,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0!=letterEll0,
* McsElln.γράμμαΕλλα!⇒γραμΕλλ0!=letterEll0,
description::
· classical-letter-phoneme-mapping,
description::
* lagElln-keyboard:
[{2022-08-21 retrieved} https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/cf/KB_Greek.svg/640px-KB_Greek.svg.png]
* lagElla-keyboard (polytonic):
name::
* McsEngl.letterEll0'keyboard,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0'πληκτρολόγιο,
description::
[https://www.greek-language.gr/Resources/files/image/ag_history/diagramma5_2.jpg]
"Many local variants of the Greek alphabet were employed in ancient Greece during the archaic and early classical periods, until around 400 BC, when they were replaced by the classical 24-letter alphabet that is the standard today. All forms of the Greek alphabet were originally based on the shared inventory of the 22 symbols of the Phoenician alphabet, with the exception of the letter Samekh, whose Greek counterpart Xi (Ξ) was used only in a sub-group of Greek alphabets, and with the common addition of Upsilon (Υ) for the vowel /u, ū/.[1][2] The local, so-called epichoric, alphabets differed in many ways: in the use of the consonant symbols Χ, Φ and Ψ; in the use of the innovative long vowel letters (Ω and Η), in the absence or presence of Η in its original consonant function (/h/); in the use or non-use of certain archaic letters (Ϝ = /w/, Ϙ = /k/, Ϻ = /s/); and in many details of the individual shapes of each letter. The system now familiar as the standard 24-letter Greek alphabet was originally the regional variant of the Ionian cities in Anatolia. It was officially adopted in Athens in 403 BC and in most of the rest of the Greek world by the middle of the 4th century BC."
[{2022-04-27 retrieved} https://en.wikipedia.org/wiki/Archaic_Greek_alphabets#Old_Attic]
name::
* McsEngl.GreekAncient-alphabet,
* McsEngl.alphabetEll0,
* McsEngl.alphabetElla,
* McsEngl.letterEll0.alphabet,
* McsEngl.letterElla.alphabet,
description::
· Ά Α Ἀ Ἁ Ἂ Ἃ Ἄ Ἅ Ἆ Ἇ ᾈ ᾉ ᾊ ᾋ ᾌ ᾍ ᾎ ᾏ Ᾰ Ᾱ Ὰ Ά ᾼ Β Γ Δ Έ Ε Ἐ Ἑ Ἒ Ἓ Ἔ Ἕ Ὲ Έ Ζ Ή Η Ἠ Ἡ Ἢ Ἣ Ἤ Ἥ Ἦ Ἧ ᾘ ᾙ ᾚ ᾛ ᾜ ᾝ ᾞ ᾟ Ὴ Ή ῌ Θ Ί Ι Ἰ Ἱ Ἲ Ἳ Ἴ Ἵ Ἶ Ἷ Ῐ Ῑ Ὶ Ί Κ Λ Μ Ν Ξ Ό Ο Ὀ Ὁ Ὂ Ὃ Ὄ Ὅ Π Ρ Ῥ Σ Τ Ύ Υ Ὑ Ὓ Ὕ Ὗ Ῠ Ῡ Ὺ Ύ Φ Χ Ψ Ώ Ω Ὠ Ὡ Ὢ Ὣ Ὤ Ὥ Ὦ Ὧ ᾨ ᾩ ᾪ ᾫ ᾬ ᾭ ᾮ ᾯ Ὸ Ό Ὼ Ώ ῼ
"Πριν κλείσουμε το κεφάλαιο αυτό, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι τα αρχαία κείμενα γράφονταν χωρίς διαστήματα ανάμεσα στις λέξεις, με κεφαλαία μόνο και χωρίς τόνους. Τα μικρά γράμματα, ο χωρισμός των λέξεων, οι τόνοι και τα πνεύματα θα έρθουν πολύ αργότερα, από τα χρόνια των κατακτήσεων του Μ. Αλεξάνδρου και μετά. Η εξάπλωση της ελληνικής γλώσσας σε ένα τεράστιο γεωγραφικό εύρος και η εκμάθησή της από αλλόγλωσσους οδηγούν σε «βελτιώσεις» (μικρά γράμματα, χωρισμός των λέξεων, τόνοι/πνεύματα) που βοηθούν στην εκμάθηση της γλώσσας, ιδίως από ξένους. Αλλά οι «βελτιώσεις» αυτές υπηρετούσαν και έναν άλλο στόχο: την επαφή και τη μελέτη παλαιότερων κειμένων της ελληνικής γλώσσας, π.χ. του Ομήρου. Ο χωρισμός των λέξεων, οι τόνοι και τα πνεύματα βοηθούσαν να γίνουν κατανοητά (με τη βοήθεια των φιλολόγων και, στο σχολείο, των δασκάλων) αυτά τα σημαντικά παλαιά κείμενα, που ήταν πια δυσνόητα γιατί η γλώσσα είχε αλλάξει."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=65]
name::
* McsEngl.letterEll0.capital,
* McsEngl.letterElla.capital,
====== langoGreekAncient:
* McsElla.γραμΕλλα.κεφαλαίο,
description::
* άαἀἁἂἃἄἅἆἇὰάᾀᾁᾂᾃᾄᾅᾆᾇᾰᾱᾲᾳᾴᾶᾷ β γ δ έεἐἑἒἓἔἕὲέ ζ ήηἠἡἢἣἤἥἦἧὴήᾐᾑᾒᾓᾔᾕᾖᾗῂῃῄῆῇ θ ίιἰἱἲἳἴἵἶἷὶίῐῑῒΐῖῗ κ λ μ ν ξ οόὀὁὂὃὄὅὸό π ρῤῥ σ τ υύὐὑὒὓὔὕὖὗὺύῠῡῢΰῦῧ φ χ ψ ωώὠὡὢὣὤὥὦὧὼώᾠᾡᾢᾣᾤᾥᾦᾧῲῳῴῶῷ
"Η ελληνική μικρογράμματη γραφή ή βυζαντινή γραφή είναι μορφή της ελληνικής γραφής, η οποία τυποποιήθηκε στις αρχές του 9ου μ.Χ. Θεωρείται η σημαντικότερη εξελικτική αλλαγή στον τρόπο γραφής και την μορφή των γλύφων του ελληνικού αλφαβήτου [1]. Αναφέρεται και ως στουδιτική γραφή, από το παλαιότερο, μέχρι σήμερα, χρονολογημένο δείγμα ελληνικής μικρογράμματης γραφής, το Τετραβάγγελο Ουσπένσκι, στην Αγία Πετρούπολη. Το χειρόγραφο βιβλίο χρονολογείται από το 835 και προέρχεται από τη μονή Στουδίου.
Όλα σχεδόν τα σωζόμενα ελληνικά βιβλία από τον 4ο αι. π. Χ. ως τις αρχές του 9ου αι. μ.Χ. γράφονται στη μεγαλογράμματη γραφή, η οποία προέρχεται από τη γραφή των αρχαίων επιγραφών. Η μικρογράμματη γραφή φαίνεται να εξελίχθηκε μέσα από την ανάγκη ταχείας επικοινωνίας μέσω χειρογράφων επιστολων, όπου η μορφή των γραμμάτων προσαρμόστηκε στην κίνηση της γραφής. Η αλλαγή τών μορφών των γραμμάτων συστηματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των πρώτων αιώνων του Βυζαντίου και στη συνέχεια υιοθετήθηκε ως γραφή των βιβλίων [2]. Η μικρογράμματη γραφή συνδυάζεται και συνυπάρχει με την μεγαλογράμματη, η οποία παραμένει ως στοιχείο έμφασης στους τίτλους, στα αρχιγράμματα και ενίοτε μέσα στο κείμενο και επηρεάζει ανάλογα τη μικρογράμματη. Η σύγχρονη ελληνική γραφή προέρχεται από την τυπογραφική τυποποίηση της μικρογράμματης του 9ου αι., σε συνδυασμό με τα κεφαλαία της αρχαιότερης μεγαλογράμματης."
[{2022-08-25 retrieved} https://el.wikipedia.org/wiki/Ελληνική_μικρογράμματη_γραφή]
name::
* McsEngl.letterEll0.small,
* McsEngl.letterElln.small,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλν.μικρό,
* McsElln.μικρογράμματατη-γραφή,
description::
· marks on letters to show pronunciation.
name::
* McsEngl.letterEll0.diacritic-mark,
specific-tree-of-::
* accent-mark,
* /h/-mark,
description::
"In the classical period (5th–4th century BC) word accents were not indicated in writing, but from the 2nd century BC onwards various diacritic marks were invented, including an acute, circumflex, and grave accent, which indicated a high pitch, a falling pitch, and a low or semi-low pitch respectively. The written accents were used only sporadically at first, and did not come into common use until after 600 AD.
The fragments of ancient Greek music that survive, especially the two hymns inscribed on a stone in Delphi in the 2nd century BC, appear to follow the accents of the words very closely, and can be used to provide evidence for how the accent was pronounced.
Sometime between the 2nd and 4th centuries AD the distinction between acute, grave, and circumflex disappeared and all three accents came to be pronounced as a stress accent, generally heard on the same syllable as the pitch accent in ancient Greek."
[{2022-04-23 retrieved} https://en.wikipedia.org/wiki/Ancient_Greek_accent]
name::
* McsEngl.accentual-mark-of-lagEll0,
* McsEngl.lagEll0'accent-mark,
* McsEngl.lagElla'accent-mark,
* McsEngl.letterEll0'accent-mark,
* McsEngl.letterElla'accent-mark,
====== langoGreek:
* McsElln.γλωσΕλλ0'τονικό-σημάδι,
* McsElln.γλωσΕλλα'τονικό-σημάδι,
* McsElln.τονικό-σημάδι-γλωσΕλλα,
description::
"9. Every initial vowel or diphthong has either the rough (‘) or the smooth (’) breathing. The rough breathing (spiritus asper) is pronounced as h, which is sounded before the vowel; the smooth breathing (spiritus lenis) is not sounded. Thus, ὅρος hóros boundary, ὄρος óros mountain."
[{2022-05-08 retrieved} http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.04.0007:part=1:chapter=1:section=3]
name::
* McsEngl.lagEll0'breathing,
* McsEngl.lagElla'breathing,
* McsEngl.letterEll0'breathing,
* McsEngl.letterElla'breathing,
====== langoGreek:
* McsElln.γλωσΕλλα'πνεύμα,
* McsElln.πνεύμα-γλωσΕλλα,
description::
"Για την ώρα μάς ενδιαφέρει ο μουσικός τονισμός των αρχαίων ελληνικών, όπως γίνεται και στα κινέζικα. Ας δούμε ένα παράδειγμα. Στα αρχαία ελληνικά υπάρχουν δύο λέξεις που αποτελούνται από τους ίδιους φθόγγους αλλά έχουν διαφορετική σημασία, ανάλογα με τη «νότα», το ύψος της προφοράς. Η λέξη φως = [foos] (θυμηθείτε ότι το ω ισοδυναμεί, ως προς τη διάρκειά του, με δύο ο), αν προφερθεί με τη φωνή να ανεβαίνει στο πρώτο ο και να κατεβαίνει στο δεύτερο, δηλαδή [fóòs], σημαίνει, όπως και σήμερα, το 'φως'. Στην παλιότερη ορθογραφία αυτό το ανεβοκατέβασμα της φωνής δηλωνόταν με ένα σημάδι (μια καμπύλη) που λεγόταν περισπωμένη: φῶς , Αν πάλι προφερθεί χωρίς αυτή τη μελωδική καμπύλη αλλά με τη φωνή να ανεβαίνει στο δεύτερο ο, δηλαδή [foós] = φώς, τότε στα αρχαία ελληνικά σημαίνει 'άνθρωπος'. Βλέπετε λοιπόν πώς η διαφορά στη μελωδία, στο ύψος της προφοράς, ξεχωρίζει λέξεις και σημασίες στα αρχαία ελληνικά. Στα νέα ελληνικά αυτός ο διαχωρισμός γίνεται με βάση την ένταση της προφοράς και όχι το ύψος (τη μελωδία). Γι' αυτό λέμε ότι τα αρχαία ελληνικά είχαν μουσικό τονισμό της λέξης, ενώ τα νεότερα ελληνικά έχουν δυναμικό τονισμό της λέξης. Στα νέα ελληνικά το ύψος διαχωρίζει σημασίες ολόκληρων φράσεων και προτάσεων (και αυτό είναι ο επιτονισμός, όπως είδαμε πιο πάνω) αλλά όχι λέξεων."
[{2022-04-14 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=17]
"῀ = η προσωδία του φωνήεντος είναι περισπωμένη, δηλαδή 'σπασμένη', και η φωνή στην αρχή ανεβαίνει και στη συνέχεια κατεβαίνει· γι' αυτό και αρχικά το σχήμα αυτού του σημαδιού ήταν ^. Επειδή χρειάζεται χρόνος για ένα τέτοιο ανεβοκατέβασμα της φωνής, περισπωμένη μπορεί να έχουν μόνο τα μακρά φωνήεντα και οι δίφθογγοι, όπου ο τόνος ανεβαίνει στο πρώτο μισό τους και κατεβαίνει στο δεύτερο: ῶ = , ῆ = , αῖ = ."
[{2022-04-19 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=185]
name::
* McsEngl.circumflex-of-lagEll0-῀-8128,
* McsEngl.letterEll0.perispomeni-῀-8128,
* McsEngl.letterEll0.῀-perispomeni-8128,
* McsEngl.letterElla.perispomeni-῀-8128,
* McsEngl.letterElla.῀-perispomeni-8128,
* McsEngl.perispomeni-῀-8128,
====== langoGreek:
* McsElln.περισπωμένη/perispoméni/-Αρχαίας-Ελληνικής!η!=perispomeni-῀-8128, (members)
description::
"΄ = η προσωδία του φωνήεντος είναι οξεία, δηλαδή η φωνή ανεβαίνει, γίνεται οξύτερη: έ = · αν το φωνήεν είναι μακρό, ο τόνος ανεβαίνει στο δεύτερο μισό του: ή = , ώ = , μακρό ά = ."
[{2022-04-19 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=185]
name::
* McsEngl.accute-mark-of-lagEll0-´-8189,
* McsEngl.letterEll0.oxia-´-8189,
* McsEngl.letterEll0.´-oxia-8189,
* McsEngl.letterElla.oxia-´-8189,
* McsEngl.letterElla.´-oxia-8189,
* McsEngl.oxia-´-8189,
====== langoGreek:
* McsElln.οξεία/oksía/-Αρχαίας-Ελληνικής!η!=oxia-´-8189, (members)
description::
"̀ = η προσωδία του φωνήεντος είναι βαρεία, δηλαδή η φωνή βρίσκεται χαμηλά: μάθὴμὰ = . Η βαρεία γράφεται μόνο όταν αντικαθιστά την οξεία της λήγουσας για να δείξει ότι δεν ακολουθεί κάποιο σημείο στίξης: πολλὴ τιμή· = ."
[{2022-04-19 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=185]
name::
* McsEngl.lagEll0'grave-`-8175,
* McsEngl.lagEll0'varia-`-8175,
* McsEngl.lagElla'grave-`-8175,
* McsEngl.lagElla'varia-`-8175,
* McsEngl.letterEll0.varia-`-8175,
* McsEngl.letterEll0.`-varia-8175,
* McsEngl.letterElla.varia-`-8175,
* McsEngl.letterElla.`-varia-8175,
* McsEngl.varia-of-lagEll0,
====== langoGreek:
* McsElln.βαρεία/varía/-Αρχαίας-Ελληνικής-η,
description::
"Όπως λέγαμε στο Τμήμα 6 του πρώτου κεφαλαίου, οι γλώσσες αλλάζουν μέσα στον χρόνο. Κάποιοι φθόγγοι χάνονται και δημιουργούνται νέοι. Στα αρχαία ελληνικά υπήρχαν, όπως είδαμε λίγο πιο πριν, μακρά φωνήεντα. Αυτά χάθηκαν και έτσι στα νέα ελληνικά δεν έχουμε μακρά φωνήεντα. Στα αρχαία ελληνικά υπήρχε επίσης ένα σύμφωνο που έμοιαζε με το αγγλικό σύμφωνο [h], όπως στις λέξεις have'έχω', house'σπίτι', ή με αυτό που γράφουμε ως χ στο επιφώνημα ούχουου. Το σύμφωνο αυτό χάθηκε από τη γλώσσα αρκετά νωρίς, γύρω στον 2ο αιώνα μ.Χ. Εξακολούθησε όμως να συμβολίζεται στη γραφή με ένα σημάδι που λεγόταν δασεία. Έτσι, η λέξη απλός, που στα αρχαία ελληνικά προφερόταν [haplόs], γραφόταν μέχρι πολύ πρόσφατα, μέχρι την κατάργηση των πνευμάτων , ως ἁπλός. Το σημάδι ῾ δηλώνει το σύμφωνο [h] με το οποίο άρχιζε κάποτε αυτή η λέξη."
[{2022-04-15 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=19]
"῾ = η προσωδία του φωνήεντος είναι δασεία, δηλαδή 'τραχιά', επειδή υπάρχει ο φθόγγος πριν από το φωνήεν: ὁ = , Ἑλλάς = λατινικά Hellas. Το αρχικό σχήμα του σημαδιού ήταν , δηλαδή μισό Η. Αργότερα απλοποιήθηκε σε ˻, και ακόμη αργότερα σε ῾."
[{2022-04-19 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=185]
name::
* McsEngl.dasia-῾-8190-of-lagEll0,
* McsEngl.letterEll0.dasia-῾-8190,
* McsEngl.letterElla.dasia-῾-8190,
* McsEngl.letterEll0.῾-dasia-8190,
* McsEngl.letterElla.῾-dasia-8190,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.δασεία,
* McsElln.γραμΕλλα.δασεία,
* McsElln.δασεία-γραμΕλλ0,
description::
"᾿ = η προσωδία του φωνήεντος είναι ψιλή, δηλαδή 'γυμνή', χωρίς τον φθόγγο : ὀ = (το αρσενικό άρθρο στη Σαπφώ), ἀλλά = (προσέξτε ότι προφέρονται δύο λάμδα). Τα σχήματα του σημαδιού ήταν όπως αυτά της δασείας αλλά σε αντίστροφη φορά."
[{2022-04-19 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=185]
name::
* McsEngl.letterEll0.psili-᾿-8127,
* McsEngl.letterEll0.᾿-psili-8127,
* McsEngl.letterElla.psili-᾿-8127,
* McsEngl.letterElla.᾿-psili-8127,
* McsEngl.psili-᾿-8127-of-lagEll0,
====== langoGreek:
* McsElln.ψιλή-᾿-8127-of-lagEll0,
description::
"Ας αρχίσουμε με τα ουσιαστικά, τα επίθετα, τα άρθρα, τις αντωνυμίες. Όλα αυτά κλίνονται, όπως στα νέα ελληνικά, με τη διαφορά ότι στα αρχαία ελληνικά υπάρχει μια πτώση που έχει χαθεί στα νέα ελληνικά , η δοτική. Έτσι, στο νέο ελληνικό (έδωσα) στον πατέρα (που αποτελείται από την πρόθεση σε και το άρθρο τον + ουσιαστικό) αντιστοιχεί το αρχαίο τῶι πατρί (το τῶι γράφεται και τῷ, με το ι από κάτω - αυτή είναι η «υπογεγραμμένη», δηλαδή το γράμμα που γράφεται ὑπό 'από κάτω'). "
[{2022-04-18 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=95]
name::
* McsEngl.letterEll0.ypogegrammeni-ͺ-890,
* McsEngl.letterEll0.ͺ-ypogegrammeni-890,
* McsEngl.letterElla.ypogegrammeni-ͺ-890,
* McsEngl.letterElla.ͺ-ypogegrammeni-890,
* McsEngl.ypogegrammeni-ͺ-890-of-lagEll0,
====== langoGreek:
* McsElln.υπογεγραμμένη-ͺ-890-of-lagEll0,
description::
"Στα αρχαία ελληνικά υπήρχε ακόμη ένα σύμφωνο που ονομαζόταν δίγαμμα, γιατί το γράμμα με το οποίο δηλωνόταν είχε τη μορφή Ƒ (έμοιαζε με διπλό κεφαλαίο γάμα). Με το σύμφωνο αυτό άρχιζε π.χ. η λέξη εργάζομαι: Ƒ εργάζομαι και η προφορά του Ƒ πλησίαζε την προφορά του w της αγγλικής (π.χ. was 'ήταν') ή στην προφορά του όχι σε ορισμένες διαλέκτους της νέας ελληνικής: ουόχι. Και αυτό το σύμφωνο χάθηκε και δεν υπάρχει πια στα ελληνικά που μιλάμε σήμερα. Έτσι, λοιπόν, η σημερινή λέξη εργάζομαι προφερόταν στα πολύ παλιά αρχαία ελληνικά ουεργάζομαι. Διαφορετικά, όμως, από τα νέα ελληνικά προφερόταν, όπως θα δούμε αργότερα, και το γ, το ζ και το αι."
[{2022-04-15 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=19]
===
"Digamma or wau (uppercase: Ϝ, lowercase: ϝ, numeral: ϛ) is an archaic letter of the Greek alphabet. It originally stood for the sound /w/ but it has remained in use principally as a Greek numeral for 6."
[{2022-04-26 retrieved} https://en.wikipedia.org/wiki/Digamma]
name::
* McsEngl.letterEll0.digamma/daigáma/,
* McsEngl.letterEll0.Ϝ-988,
* McsEngl.letterEll0.ϝ-989,
* McsEngl.letterElla.digamma/daigáma/,
* McsEngl.letterElla.Ϝ-988,
* McsEngl.letterElla.ϝ-989,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.δίγαμμα-Ϝ-ϝ-988-988,
* McsElln.γραμΕλλ0.Ϝ-ϝ-/dhíyama/-988-988,
* McsElln.γραμΕλλα.δίγαμμα-το,
* McsElln.δίγαμμα-το/dhíyama-to/,
description::
"Ήρθε τώρα η ώρα να δούμε τα στοιχεία που πείθουν ότι το ελληνικό αλφάβητο γεννήθηκε από το φοινικικό. Το πρώτο στοιχείο είναι η ομοιότητα των γραμμάτων και η παρόμοια σειρά. Το δεύτερο είναι τα ονόματά τους: άλφα, βήτα, γάμα, δέλτα κλπ. Η λέξη άλφα είναι προσαρμογή του φοινικικού ονόματος 'aleph, για το ίδιο γράμμα, και σημαίνει 'βόδι'. Το γράμμα Α δηλαδή προέρχεται από ένα εικονογραφικό σημάδι που απεικόνιζε το βόδι. Αυτό φαίνεται καθαρά αν δούμε το πρωτοσιναϊτικό σημάδι, όπου φαίνεται το κεφάλι του βοδιού με τα κέρατά του (βλ. εικ. 33). Αυτό το εικονιστικό σχήμα απλοποιήθηκε για να δώσει το Α. Αρχικά λοιπόν'alephσήμαινε το βόδι και την εικόνα του, το εικονόγραμμά του. Στη συνέχεια, όταν το σύστημα γραφής μετατρέπεται από εικονογραφικό/σημασιογραφικό σε αλφαβητικό, το σημάδι δεν απεικονίζει πλέον το αντικείμενο (το βόδι) αλλά τον πρώτο φθόγγο, με τον οποίο αρχίζει η λέξη που το ονομάζει: 'aleph. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται ακροφωνική: η «αξία» ενός γράμματος ταυτίζεται με το πρώτο σύμφωνο της λέξης που απεικονίζει το σημείο. Το φοινικικό γράμμα'aleph (από το οποίο προέρχεται το ελληνικό άλφα) απέδιδε ένα σύμφωνο που σχηματιζόταν βαθιά στη στοματική κοιλότητα - ήταν λαρυγγικό, αυτό σημαίνει το σημάδι ' πριν από το α. Για τους Έλληνες ακουγόταν ως το πιο κοντινό στο δικό τους φωνήεν [a], και έτσι το χρησιμοποίησαν για να δηλώσουν αυτό το φωνήεν και το ονόμασαν, προσαρμόζοντας τη φοινικική λέξη, άλφα. Το έκαναν άλφα γιατί το Φ στα αρχαία ελληνικά προφερόταν [ph], όπως θα δούμε παρακάτω. Δεν το άφησαν αλφ γιατί καμιά ελληνική λέξη δεν τελειώνει σε φ."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.letterEll0.alpha/álfa/-Α-α-914-946,
* McsEngl.letterEll0.Α-α-alpha-914-946,
* McsEngl.letterElla.alpha/álfa/-Α-α-914-946,
* McsEngl.letterElla.Α-α-alpha-914-946,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Α-/álfa/-914-946,
* McsElln.γραμΕλλ0.άλφα/álfa/-Α-914-946,
* McsElln.γραμΕλλα.άλφα/álfa/-Α,
====== langoGreekAncient:
* McsElla.γραμΕλλα.άλφα/álpʰa/-Α,
description::
· Β|β = /v/ modern,
· Β|β = /b/ classical,
· βάρβαρος => barbarus
"Δύο ακόμη παραδείγματα που δείχνουν την αλλαγή των φθόγγων μέσα στον χρόνο. Στα αρχαία ελληνικά κείμενα, όταν γίνεται λόγος για το βέλασμα των προβάτων, αυτό περιγράφεται ως βῆ βῆ (θυμηθείτε τί είπαμε για το σημάδι πάνω από το η, που ονομάζεται περισπωμένη). Όλοι ξέρουμε ότι ο ήχος που κάνουν τα πρόβατα όταν βελάζουν είναι μπέε μπέε. Τί συμβαίνει λοιπόν; Είτε τα πρόβατα στην αρχαιότητα βέλαζαν [vi vi], δηλαδή διαφορετικά απ' ό,τι σήμερα, είτε απλά μέσα στον χρόνο άλλαξε η προφορά του β και του η. Αυτό βέβαια είναι και το πιθανότερο.
Για την προφορά του η στα αρχαία ελληνικά έχουμε ήδη μιλήσει. Είχαμε πει ότι εκείνη την εποχή προφερόταν ως ένα μακρό [e] (= [ee]) και όχι με τον ίδιο τρόπο όπως το σημερινό ι. Πώς το ξέρουμε; Το παράδειγμα του βῆ βῆ μιλάει μόνο του. Αν δεν κάνουμε την τρελή υπόθεση ότι τα πρόβατα βέλαζαν διαφορετικά στα αρχαία χρόνια, θα πρέπει να δεχθούμε ότι το η προφερόταν εκείνη την εποχή ως ένα μακρό [e] = [ee] και όχι όπως προφέρεται σήμερα. Γι' αυτό άλλωστε υπήρχε ένα ξεχωριστό γράμμα, το η, που το ξεχώριζε από το ι.
Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Αν τα πρόβατα κάνουν μπέε, αυτό σημαίνει ότι και το β του βῆ βῆ δεν προφερόταν όπως σήμερα, με τη συνάντηση χειλιών και δοντιών (χειλοδοντικό), αλλά με τη συνάντηση των χειλιών: μπ, ή [b] αν το γράψουμε με το λατινικό γράμμα. Ήταν ηχηρό διχειλικό. Οι φθόγγοι λοιπόν που γράφονται σήμερα με τα γράμματα β και η προφέρονταν διαφορετικά στην αρχαιότητα. Η προφορά άλλαξε, αλλά δεν άλλαξε η γραφή. Γι' αυτό ονομάζουμε την ορθογραφία της νέας ελληνικής ιστορική. Επειδή τα νέα ελληνικά γράφονται με τον τρόπο που γράφονταν τα αρχαία ελληνικά."
[{2022-04-16 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=20]
"Το δεύτερο γράμμα του φοινικικού αλφαβήτου ονομαζόταν bet. Η λέξη αυτή σημαίνει 'σπίτι' ή 'σκηνή' και το σημείο αρχικά απεικόνιζε ένα σπίτι. Μετά, με βάση την ακροφωνική αρχή που αναφέραμε, κατέληξε να δηλώνει τον φθόγγο [b]. Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν το γράμμα αυτό για το δικό τους σύμφωνο [b], δηλαδή το Β (θυμηθείτε τί λέγαμε για την προφορά του β στα αρχαία ελληνικά) και υιοθέτησαν, προσαρμοσμένο στα ελληνικά, το φοινικικό όνομα του συμφώνου: βήτα (προφερόταν [beeta]). Το έκαναν βήτα και δεν το άφησαν βητ γιατί καμιά ελληνική λέξη δεν τελειώνει σε τ."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.beta/béita/-Β-β-914-946-letterEll0,
* McsEngl.letterEll0.beta-Β-β-914-946,
* McsEngl.letterEll0.Β-β-beta-914-946,
* McsEngl.letterElla.beta-Β-β-914-946,
* McsEngl.letterElla.Β-β-beta-914-946,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Β-/víta/-914-946,
* McsElln.γραμΕλλ0.βήτα/víta/-Β-914-946,
* McsElln.γραμΕλλα.βήτα/víta/-Β,
====== langoGreekAncient:
* McsElla.γραμΕλλα./b/-Β,
* McsElla.γραμΕλλα.βήτα/beéta/-Β,
description::
· Γ|γ = /y/ modern,
· Γ|γ = /g/ classical,
· γραμματική => grammatica
"Το τρίτο σύμφωνο του φοινικικού αλφαβήτου ονομαζόταν gaml και πιστεύεται ότι αρχικά ήταν ένα εικονόγραμμα που απεικόνιζε την καμήλα (η λέξη καμήλα που χρησιμοποιούμε στα ελληνικά προέρχεται από τη λέξη gaml), τονίζοντας την καμπούρα της. Όπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις, η λέξη αυτή κατέληξε να δηλώνει το σύμφωνο [g], δηλαδή το Γ. Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν το γράμμα για να δηλώσουν το δικό τους σύμφωνο [g] (το γ προφερόταν [g] στα αρχαία ελληνικά) και το ονόμασαν, προσαρμόζοντας τη φοινικική λέξη, γάμα."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.gamma/gáma/-Γ-γ-915-947-letterEll0,
* McsEngl.letterEll0.gamma-Γ-γ-915-947,
* McsEngl.letterEll0.Γ-γ-gamma-915-947,
* McsEngl.letterElla.gamma-Γ-γ-915-947,
* McsEngl.letterElla.Γ-γ-gamma-915-947,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Γ-/yáma/-915-947,
* McsElln.γραμΕλλ0.γάμα/yáma/-Γ-915-947,
* McsElln.γραμΕλλα.γάμα/yáma/-Γ,
====== langoGreekAncient:
* McsElla.γραμΕλλα./g/-Γ,
* McsElla.γραμΕλλα.γάμα/gáma/-Γ,
description::
· Δ|δ = /dh/ modern,
· Δ|δ = /d/ classical,
· δράκος => draco
"Το τέταρτο γράμμα του φοινικικού αλφαβήτου ονομαζόταν delt. Η λέξη αυτή σήμαινε μάλλον 'φύλλο πόρτας' και αρχικά το σημείο αυτό ήταν εικονόγραμμα που απεικονίζει πόρτα, για να καταλήξει αργότερα να δηλώνει τον φθόγγο [d]. Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν το γράμμα αυτό για να δηλώσουν το δικό τους σύμφωνο [d], δηλαδή το Δ (που προφερόταν [d] στα αρχαία ελληνικά) και εξελλήνισαν το φοινικικό delt σε δέλτα."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.delta/délta/-Δ-δ-916-948-letterEll0,
* McsEngl.letterEll0.delta-Δ-δ-916-948,
* McsEngl.letterEll0.Δ-δ-delta-916-948,
* McsEngl.letterElla.delta-Δ-δ-916-948,
* McsEngl.letterElla.Δ-δ-delta-916-948,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Δ-/dhélta/-916-948,
* McsElln.γραμΕλλ0.δέλτα/dhélta/-Δ-916-948,
* McsElln.γραμΕλλα.δέλτα/dhélta/-Δ,
====== langoGreekAncient:
* McsElla.γραμΕλλα./d/-Δ,
* McsElla.γραμΕλλα.δέλτα/délta/-Δ,
description::
"Το πέμπτο γράμμα του φοινικικού αλφαβήτου ονομαζόταν he και ήταν ένα σύμφωνο που έμοιαζε με το h της αγγλικής λέξης house 'σπίτι' ή have 'έχω'. Δεν ξέρουμε τί ακριβώς σήμαινε η λέξη he. Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν το γράμμα αυτό για να δηλώσουν το δικό τους φωνήεν [e], το Ε, αυτό που αργότερα, στα βυζαντινά χρόνια, θα ονομαστεί έψιλον και θα φτάσει με το όνομα αυτό μέχρι σήμερα."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.letterEll0.epsilon-Ε-ε-917-949,
* McsEngl.letterEll0.Ε-ε-epsilon-917-949,
* McsEngl.letterElla.epsilon-Ε-ε-917-949,
* McsEngl.letterElla.Ε-ε-epsilon-917-949,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Ε-/épsilon/-917-949,
* McsElln.γραμΕλλ0.έψιλον/épsilon/-Ε-917-949,
* McsElln.γραμΕλλα.έψιλον/épsilon/-Ε,
description::
· Ζ|ζ = /z/ modern,
· Ζ|ζ = /zd/ classical,
"Το επόμενο γράμμα ονομαζόταν zai αλλά δεν ξέρουμε τί σήμαινε η λέξη αυτή. Το γράμμα αυτό το χρησιμοποίησαν οι Έλληνες για να αποδώσουν ένα δικό τους συγγενικό σύμφωνο, αυτό που ονομάζεται ζήτα, Ζ. Αλλά, όπως θα δούμε στο επόμενο κεφάλαιο, στα αρχαία ελληνικά το γράμμα Ζ απέδιδε ένα σύμπλεγμα συμφώνων [zd]."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
"Η προφορά του ζ στα αρχαία ελληνικά δεν ήταν ίδια με την προφορά του στα νέα ελληνικά. Το γράμμα ζ «κρύβει» δύο φθόγγους - είναι [zd]. Πώς το ξέρουμε αυτό; Το ξέρουμε από τις περιγραφές των ίδιων των αρχαίων, αλλά και από τη μορφή με την οποία αποδίδονται ξένες λέξεις (με τους φθόγγους [zd]) στα αρχαία ελληνικά. Έτσι τα περσικά ονόματα Auramazda, Artavazda αποδίδονται στα αρχαία ελληνικά ως Ώρομάζης, Αρτάοζος. Η αλλαγή του [zd] σε [ζ], όπως στα νέα ελληνικά, φαίνεται ότι άρχισε νωρίς, ήδη από τον 4ο αιώνα π.Χ."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=74]
name::
* McsEngl.letterEll0.zeta/zíta|zéita/-Ζ-ζ-918-950,
* McsEngl.letterEll0.Ζ-ζ-zeta-918-950,
* McsEngl.letterElla.zeta/zíta|zéita/-Ζ-ζ-918-950,
* McsEngl.letterElla.Ζ-ζ-zeta-918-950,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Ζ-/zíta/-918-950,
* McsElln.γραμΕλλ0.ζήτα/zíta/-Ζ-918-950,
* McsElln.γραμΕλλα.ζήτα/zíta/-Ζ,
description::
· Η-η = /i/ modern
· Η-η = /i/ {i100.0200 | i100.0300}
· Η-η = /ee/ classical
"Δύο ακόμη παραδείγματα που δείχνουν την αλλαγή των φθόγγων μέσα στον χρόνο. Στα αρχαία ελληνικά κείμενα, όταν γίνεται λόγος για το βέλασμα των προβάτων, αυτό περιγράφεται ως βῆ βῆ (θυμηθείτε τί είπαμε για το σημάδι πάνω από το η, που ονομάζεται περισπωμένη). Όλοι ξέρουμε ότι ο ήχος που κάνουν τα πρόβατα όταν βελάζουν είναι μπέε μπέε. Τί συμβαίνει λοιπόν; Είτε τα πρόβατα στην αρχαιότητα βέλαζαν [vi vi], δηλαδή διαφορετικά απ' ό,τι σήμερα, είτε απλά μέσα στον χρόνο άλλαξε η προφορά του β και του η. Αυτό βέβαια είναι και το πιθανότερο.
Για την προφορά του η στα αρχαία ελληνικά έχουμε ήδη μιλήσει. Είχαμε πει ότι εκείνη την εποχή προφερόταν ως ένα μακρό [e] (= [ee]) και όχι με τον ίδιο τρόπο όπως το σημερινό ι. Πώς το ξέρουμε; Το παράδειγμα του βῆ βῆ μιλάει μόνο του. Αν δεν κάνουμε την τρελή υπόθεση ότι τα πρόβατα βέλαζαν διαφορετικά στα αρχαία χρόνια, θα πρέπει να δεχθούμε ότι το η προφερόταν εκείνη την εποχή ως ένα μακρό [e] = [ee] και όχι όπως προφέρεται σήμερα. Γι' αυτό άλλωστε υπήρχε ένα ξεχωριστό γράμμα, το η, που το ξεχώριζε από το ι."
[{2022-04-16 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=20]
"Το επόμενο γράμμα του φοινικικού αλφαβήτου ονομαζόταν het. Η λέξη αυτή σήμαινε μάλλον 'τοίχος, περίφραξη'. Στη συνέχεια, όταν έπαψε το σημείο να είναι εικονογραφικό, δήλωνε τον πρώτο φθόγγο, το πρώτο σύμφωνο, της λέξης het. Το σύμφωνο αυτό σχηματιζόταν στον φάρυγγα, βαθιά στον λαιμό. Οι Έλληνες το άκουγαν κοντά σε ένα δικό τους σύμφωνο που χάθηκε νωρίς στην ιστορία της ελληνικής γλώσσας (το συζητήσαμε στο δεύτερο κεφάλαιο) και χρησιμοποίησαν το φοινικικό γράμμα για να αποδώσουν αυτό το σύμφωνο, που ήταν, και αυτό, κοντά στο hτων αγγλικών λέξεων have 'έχω', house 'σπίτι'. Στη διάλεκτο της Αθήνας (την αττική διάλεκτο) αλλά και στις διαλέκτους της Ιωνίας, που είχαν χάσει νωρίτερα από άλλες το σύμφωνο αυτό, το γράμμα χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει το μακρό [e] = [ee]. Έτσι γεννήθηκε το Η, ήτα (η απόδοση στα ελληνικά της φοινικικής λέξης het), που χρησιμοποιείται ως σήμερα, χωρίς ωστόσο να αντιστοιχεί πια σε ένα μακρό [e]. Τα μακρά φωνήεντα χάθηκαν στην πορεία της εξέλιξης της ελληνικής και το μακρό [e] συνέπεσε με το [ί]. Κρατήθηκε η παλιά ορθογραφία αλλά η προφορά έχει αλλάξει: το η προφέρεται όπως και το ι."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.eta/íta|éita/-Η-η-919-951-letterEll0,
* McsEngl.letterEll0.eta-Η-η-919-951,
* McsEngl.letterEll0.Η-η-eta-919-951,
* McsEngl.letterElla.eta-Η-η-919-951,
* McsEngl.letterElla.Η-η-eta-919-951,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Η-/íta/-919-951,
* McsElln.γραμΕλλ0.ήτα/íta/-Η-919-951,
* McsElln.γραμΕλλα.ήτα/íta/-Η,
====== langoGreekAncient:
* McsElla./ee/-Η,
* McsElla.Η-/ee/,
* McsElla.γραμΕλλα./ee/-Η,
* McsElla.γραμΕλλα.Η-/ee/,
* McsElla.γραμΕλλα.ήτα/eéta/-Η,
description::
· Θ-θ = /th/ modern,
· Θ-θ = /tʰ/ classical,
· ΘΕΩΡΙΑ => theoria
"Στα αρχαία ελληνικά υπήρχε ένας φθόγγος [th], που έχει χαθεί στα νέα ελληνικά. Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν το σημάδι που ονομαζόταν tet στα φοινικικά (δεν ξέρουμε τί σήμαινε η λέξη αυτή) και απέδιδε έναν παρόμοιο φθόγγο. Οι Έλληνες προσάρμοσαν το όνομα του φθόγγου αυτού στα ελληνικά και έτσι προέκυψε το όνομα του γράμματος Θ, θήτα. Να επαναλάβουμε όμως ότι αυτό το γράμμα προφερόταν [th] στα αρχαία ελληνικά."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.letterEll0.theta-Θ-θ-920-952,
* McsEngl.letterEll0.Θ-θ-theta-920-952,
* McsEngl.letterElla.theta-Θ-θ-920-952,
* McsEngl.letterElla.Θ-θ-theta-920-952,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Θ-/θíta/-920-952,
* McsElln.γραμΕλλ0.θήτα/θíta/-Θ-920-952,
* McsElln.γραμΕλλα.θήτα/θíta/-Θ,
====== langoGreekAncient:
* McsElla./tʰ/-Θ,
* McsElla.Θ-/tʰ/,
* McsElla.γραμΕλλα./tʰ/-Θ,
* McsElla.γραμΕλλα.Θ-/tʰ/,
* McsElln.γραμΕλλα.θήτα/tʰeéta/-Θ,
description::
"Το επόμενο γράμμα του φοινικικού αλφαβήτου ονομαζόταν yod. Η λέξη αυτή σήμαινε 'χέρι' και φαίνεται ότι το σημείο αυτό ήταν αρχικά το εικονόγραμμα του χεριού. Στο φοινικικό αλφάβητο αποδίδει ένα σύμφωνο, όπως αυτό που ακούγεται στην αρχή της αγγλικής λέξης you 'εσύ' ή στη λέξη παιδιά [peδyá]. Στα αρχαία ελληνικά δεν υπήρχε τέτοιο σύμφωνο και οι Έλληνες αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν αυτό το φοινικικό γράμμα για να αποδώσουν ένα κοντινό του φωνήεν, το I. Έτσι το σύμφωνο yod της φοινικικής έγινε το φωνήεν ιώτα (δηλαδή γιώτα) της ελληνικής."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.letterEll0.iota/aióta/-Ι-ι-921-953,
* McsEngl.letterEll0.Ι-ι-iota-921-953,
* McsEngl.letterElla.iota/aióta/-Ι-ι-921-953,
* McsEngl.letterElla.Ι-ι-iota-921-953,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Ι-/yyóta/-921-953,
* McsElln.γραμΕλλ0.γιώτα/yyóta/-Ι-921-953,
* McsElln.γραμΕλλα.γιώτα/yyóta/-Ι,
description::
"Το επόμενο γράμμα του φοινικικού αλφαβήτου είναι το kaf. Η λέξη αυτή σήμαινε 'παλάμη'. Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν το γράμμα αυτό (Κ, το ονόμασαν κάπα) για να αποδώσουν τον δικό τους παρόμοιο φθόγγο. Τα φοινικικά είχαν και έναν άλλο φθόγγο συγγενικό με το [k], που προφερόταν εντονότερα. Αυτόν τον αγνόησαν οι Έλληνες γιατί δεν αντιστοιχούσε σε φθόγγο της δικής τους γλώσσας"
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.letterEll0.kappa-Κ-κ-922-954,
* McsEngl.letterEll0.Κ-κ-kappa-922-954,
* McsEngl.letterElla.kappa-Κ-κ-922-954,
* McsEngl.letterElla.Κ-κ-kappa-922-954,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Κ-κ-/kápa/-922-954,
* McsElln.γραμΕλλα.Κ-κ-κάπα-922-954,
description::
"Το αμέσως επόμενο γράμμα του φοινικικού αλφαβήτου είναι το lamd (δεν είναι βέβαιο τί σημαίνει), το οποίο προσάρμοσαν οι Έλληνες στα ελληνικά ως λάμδα, Λ, και το χρησιμοποίησαν για να αποδώσουν τον φθόγγο [l] της γλώσσας τους."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.letterEll0.lamda-Λ-λ-923-955,
* McsEngl.letterEll0.Λ-λ-lamda-923-955,
* McsEngl.letterElla.lamda-Λ-λ-923-955,
* McsEngl.letterElla.Λ-λ-lamda-923-955,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Λ-λ-/lámdha/-923-955,
* McsElln.γραμΕλλα.Λ-λ-λάμδα-923-955,
description::
"Ακολουθούν στη σειρά τα γράμματα που δηλώνονται στα φοινικικά με τις λέξεις mem και nun. Η πρώτη σήμαινε 'νερό'. Στις πρωτοσιναϊτικές επιγραφές (προδρόμους της φοινικικής γραφής) η αντιστοιχία της σημασίας 'νερό' του mem με την εικόνα του νερού είναι φανερή. Το σχήμα που χρησιμοποιείται είναι μια κυματιστή γραμμή (βλ. εικ. 33) και αυτό συνεχίζεται με το σημερινό Μ. Το φοινικικό σημάδι mem χρησιμοποιήθηκε από τους Έλληνες για να αποδοθεί το δικό τους παρόμοιο σύμφωνο [m]. Το ελληνικό όνομα του γράμματος είναι μι, ίσως από επίδραση (βλ. παρακάτω) του ονόματος για το Ν (νι)."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.letterEll0.mu-Μ-μ-924-956,
* McsEngl.letterEll0.Μ-μ-mu-924-956,
* McsEngl.letterElla.mu-Μ-μ-924-956,
* McsEngl.letterElla.Μ-μ-mu-924-956,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Μ-μ-/mi/-924-956,
* McsElln.γραμΕλλα.Μ-μ-μι-924-956,
description::
"Το επόμενο γράμμα ονομάζεται nun(σημαίνει 'ψάρι', αλλά το σχήμα φαίνεται να έχει χάσει την εικονική του σχέση με την έννοια 'ψάρι') και χρησιμοποιήθηκε από τους Έλληνες με το όνομα νι για να αποδώσει το δικό τους παρόμοιο σύμφωνο, δηλαδή το Ν [n]."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.letterEll0.nu-Ν-ν-925-957,
* McsEngl.letterEll0.Ν-ν-nu-925-957,
* McsEngl.letterElla.nu-Ν-ν-925-957,
* McsEngl.letterElla.Ν-ν-nu-925-957,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Ν-ν-/ni/-925-957,
* McsElln.γραμΕλλα.Ν-ν-νι-925-957,
description::
· Ξ|ξ = /ks/ classical, koine, modern,
name::
* McsEngl.letterEll0.xi-Ξ-ξ-926-958,
* McsEngl.letterEll0.Ξ-ξ-xi-926-958,
* McsEngl.letterElla.xi-Ξ-ξ-926-958,
* McsEngl.letterElla.Ξ-ξ-xi-926-958,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Ξ-ξ-/ksi/-926-958,
* McsElln.γραμΕλλα.Ξ-ξ-ξι-926-958,
* McsElln.ξι-926-958,
description::
· Ο|ο = /o/
"Το ίδιο ισχύει και για τα ο και ω. Στην αρχαιότητα αντιπροσώπευαν δύο διαφορετικούς φθόγγους, το βραχύ και το μακρό [ο]. Σήμερα, αν και αντιπροσωπεύουν τον ίδιο ήχο [ο], αφού χάθηκε η διάκριση μακρών και βραχέων φωνηέντων, εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται στη γραφή, διατηρώντας σε αυτή (και μόνο σε αυτή) την καταγραφή μιας παλιάς προφοράς , που έχει χαθεί."
[{2022-04-16 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=20]
"Το γράμμα που ακολουθεί ονομάζεται ayin και σημαίνει 'μάτι'. Το σχήμα βεβαιώνει ότι αρχικά το σημείο αυτό ήταν μια εικονογραφική απόδοση του ματιού. Οι Έλληνες χρησιμοποίησαν λοιπόν αυτό το φοινικικό γράμμα, που δήλωνε σύμφωνο, για να αποδώσουν το δικό τους φωνήεν Ο. Και έφτιαξαν αργότερα ένα δικό τους όνομα για το γράμμα αυτό: το ονόμασαν όμικρον για να το διακρίνουν από ένα γράμμα που έφτιαξαν οι ίδιοι (γιατί δεν υπήρχε στο φοινικικό αλφάβητο), το «μεγάλο Ο», δηλαδή το Ω, ωμέγα, που απέδιδε το μακρό [ο] = [οο]. Δεν αποκλείεται να οδηγήθηκαν στη χρήση του συγκεκριμένου γράμματος για να αποδώσουν το δικό τους φωνήεν [ο] από το ίδιο του το όνομα στα φοινικικά, που σήμαινε, όπως είδαμε, 'μάτι'. Στα αρχαία ελληνικά η λέξη για το ayin 'μάτι' ήταν οφθαλμός. Ίσως με αφετηρία τη λέξη οφθαλμός, μετάφραση του φοινικικού ονόματος του γράμματος (ayin), οδηγήθηκαν στη χρήση αυτού του φοινικικού σημείου για να αποδώσουν το φωνήεν [ο] των ελληνικών."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.omicron-Ο-ο-927-959-letterEll0,
* McsEngl.letterEll0.omicron-Ο-ο-927-959,
* McsEngl.letterEll0.Ο-ο-omicron-927-959,
* McsEngl.letterElla.omicron-Ο-ο-927-959,
* McsEngl.letterElla.Ο-ο-omicron-927-959,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Ο-ο-/ómikron/-927-959,
* McsElln.γραμΕλλα.Ο-ο-όμικρον-927-959,
* McsElln.όμικρον-927-959,
name::
* McsEngl.letterEll0.pi-Π-π-928-960,
* McsEngl.letterEll0.Π-π-pi-928-960,
* McsEngl.letterElla.pi-Π-π-928-960,
* McsEngl.letterElla.Π-π-pi-928-960,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Π-π-/pi/-928-960,
* McsElln.γραμΕλλα.Π-π-πι-928-960,
description::
"Από τα γράμματα που ακολουθούν αξίζει να σημειώσουμε το γράμμα rosh, που σημαίνει 'κεφάλι' και χρησιμοποιήθηκε με το όνομα ρο για να αποδοθεί το σύμφωνο [r] της ελληνικής, το Ρ."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.letterEll0.rho-Ρ-ρ-929-961,
* McsEngl.letterEll0.Ρ-ρ-rho-929-961,
* McsEngl.letterElla.rho-Ρ-ρ-929-961,
* McsEngl.letterElla.Ρ-ρ-rho-929-961,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Ρ-ρ-/ro/-929-961,
* McsElln.γραμΕλλα.Ρ-ρ-ρο-929-961,
* McsElln.ρο-929-961-γραμΕλλ0,
name::
* McsEngl.letterEll0.sigma-Σ-σ-931-963,
* McsEngl.letterEll0.Σ-σ-sigma-931-963,
* McsEngl.letterElla.sigma-Σ-σ-931-963,
* McsEngl.letterElla.Σ-σ-sigma-931-963,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Σ-σ-/síyma/-931-963,
* McsElln.σίγμα-931-963-γραμΕλλ0,
name::
* McsEngl.letterEll0.tau-Τ-τ-932-964,
* McsEngl.letterEll0.Τ-τ-tau-932-964,
* McsEngl.letterElla.tau-Τ-τ-932-964,
* McsEngl.letterElla.Τ-τ-tau-932-964,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Τ-τ-/taf/-932-964,
* McsElln.γραμΕλλα.Τ-τ-ταυ-932-964,
* McsElln.ταυ-932-964-γραμΕλλ0,
description::
· Υ|υ = /i/ modern
· Υ|υ = /i3/ [y] classical, koine, {0400i100}
· Υ|υ = /u/ archaic
"In Archaic Greek, upsilon ⟨υ⟩ represented the back vowel /u uː/. In Attic and Ionic, this vowel was fronted around the 6th or 7th century BC. It likely first became central [ʉ ʉː], and then the front [y yː].[30] For example, the onomatopoietic verb μῡκάομαι ("to moo") was archaicly pronounced /muːkáomai̯/, but had become /myːkáomai̯/ in 5th century Attic.
During the Classical period, /oː/ – classically spelled ⟨ου⟩ – was raised to [uː], and thus took up the empty space of the earlier /uː/ phoneme. The fact that ⟨υ⟩ was never confused with ⟨ου⟩ indicates that ⟨υ⟩ was fronted before ⟨ου⟩ was raised."
[{2022-05-18 retrieved} https://en.wikipedia.org/wiki/Ancient_Greek_phonology#Vowel_raising_and_fronting]
"Το τελευταίο μας παράδειγμα έχει πάλι να κάνει με τα ζώα. Το ρήμα που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι για το μουγκανητό των αγελάδων ήταν η λέξη μυκώμαι (θυμηθείτε πάλι τί είχαμε πει για την περισπωμένη). Η λέξη αυτή δείχνει ότι το υ στην αρχαιότητα προφερόταν διαφορετικά απ' ό,τι σήμερα, που προφέρεται ως [ι]. Θα πρέπει να δεχτούμε ότι προφερόταν ως [u], αν δεν θέλουμε να καταλήξουμε πάλι σε τρελή υπόθεση, ότι στην αρχαιότητα οι αγελάδες μουγκάνιζαν διαφορετικά. Η προφορά λοιπόν του υ στην αρχαιότητα ήταν [u]. Η προφορά άλλαξε, το υ (= [u]) έγινε [i], αλλά εξακολουθούμε να κρατάμε την παλιά γραφή, παρόλο που σήμερα δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα η, ι, υ."
[{2022-04-16 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=20]
"Μακρά και βραχεία προφορά είχε και ο φθόγγος που δηλωνόταν με το γράμμα ύψιλον (Υ). Εδώ όμως πρέπει να επισημάνουμε (το έχουμε ήδη κάνει σε προηγούμενο κεφάλαιο) ότι ο φθόγγος στον οποίο αντιστοιχούσε το γράμμα Υ τον 5ο αιώνα π.Χ. δεν ήταν το [ί], όπως σήμερα, αλλά ο φθόγγος [ü] (κάτι σαν ιου), όπως στο γαλλικό lune 'φεγγάρι' (προφέρεται [lün] , λιουν). Πώς το ξέρουμε αυτό; Μια πηγή είναι τα αρχαία ρήματα που δηλώνουν ήχους που κάνουν διάφορα ζώα: μυκώμαι (για το μουγκανητό των βοοειδών), βρυχώμαι (για τον βρυχηθμό των λιονταριών)· πρβ. και κόκκυξ (το αρχαίο όνομα του κούκου). Η χρήση του γράμματος Υ στις λέξεις αυτές δεν μπορεί παρά να δηλώνει έναν φθόγγο που είναι κοντά στους πραγματικούς ήχους που κάνουν τα αντίστοιχα ζώα. Και αυτός είναι πιο κοντά σε αυτό που γράφουμε ως ου σήμερα (μουγκανητό, κούκος) και όχι στο [ί] στο οποίο αντιστοιχεί σήμερα το γράμμα ύψιλον. Αργότερα αυτός ο φθόγγος θα εξελιχθεί σε [ί] και θα συμπέσει με τον φθόγγο που αποδίδεται με το γράμμα I."
[{2022-05-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=72]
===
"Η στρογγυλότητα διατηρείται τουλάχιστον μέχρι τον 4ο αιώνα μ.Χ. Ο όρος ύψιλον (υ ψιλόν) είναι βυζαντινός και σημαίνει το αντίθετο του δίφθογγος, διαφοροποιεί δηλαδή το υ από το οι."
[{2022-05-18 retrieved} https://www.greek-language.gr/greekLang/studies/history/thema_08/index.html]
name::
* McsEngl.upsilon-Υ-υ-933-965-letterEll0/yyúpsilon/,
* McsEngl.letterEll0.upsilon-Υ-υ-933-965,
* McsEngl.letterEll0.Υ-υ-upsilon-933-965,
* McsEngl.letterElla.upsilon-Υ-υ-933-965,
* McsEngl.letterElla.Υ-υ-upsilon-933-965,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Υ-υ-/ípsilon/-933-965,
* McsElln.γραμΕλλα.Υ-υ-ύψιλον-933-965,
* McsElln.ύψιλον-933-965-γραμΕλλ0,
description::
· Φ|φ = /f/ modern,
· Φ|φ = /pʰ/ classical,
· ΦΙΛΙΠΠΟΣ => Philippus
"Οι Έλληνες χρειάστηκε να δημιουργήσουν και κάποια νέα γράμματα για σύμφωνα που δεν υπήρχαν στα φοινικικά: Φ, Χ, Ψ. Το Φ και το Χ αντιστοιχούσαν στην προφορά, στα αρχαία ελληνικά, σε [ph], [kh]. Σε ορισμένα ελληνικά αλφάβητα (γιατί υπήρχαν πολλά στις διάφορες περιοχές του ελληνικού κόσμου · πρβ. εικ. 33) δεν εμφανίζονται τα Φ, Χ, Ψ αλλά στη θέση τους βρίσκουμε ΠΗ, ΚΗ, ΠΣ."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.phi-Φ-φ-934-966-letterEll0,
* McsEngl.letterEll0.phi-Φ-φ-934-966,
* McsEngl.letterEll0.Φ-φ-phi-934-966,
* McsEngl.letterElla.phi-Φ-φ-934-966,
* McsEngl.letterElla.Φ-φ-phi-934-966,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Φ-φ-/fi/-934-966,
* McsElln.γραμΕλλα.Φ-φ-φι-934-966,
====== langoGreekAncient:
* McsElla./pʰ/-Φ,
* McsElla.Φ-/pʰ/,
* McsElla.γραμΕλλα./pʰ/-Φ,
* McsElla.γραμΕλλα.Φ-/pʰ/,
* McsElla.γραμΕλλα.Φ-φ-φι/pʰi/-934-966,
description::
· Χ|χ = /h/ modern,
· Χ|χ = /kʰ/ classical
"Οι Έλληνες χρειάστηκε να δημιουργήσουν και κάποια νέα γράμματα για σύμφωνα που δεν υπήρχαν στα φοινικικά: Φ, Χ, Ψ. Το Φ και το Χ αντιστοιχούσαν στην προφορά, στα αρχαία ελληνικά, σε [ph], [kh]. Σε ορισμένα ελληνικά αλφάβητα (γιατί υπήρχαν πολλά στις διάφορες περιοχές του ελληνικού κόσμου· πρβ. εικ. 33) δεν εμφανίζονται τα Φ, Χ, Ψ αλλά στη θέση τους βρίσκουμε ΠΗ, ΚΗ, ΠΣ."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.chi-Χ-χ-935-968-letterEll0,
* McsEngl.letterEll0.chi-Χ-χ-935-968,
* McsEngl.letterEll0.Χ-χ-chi-935-968,
* McsEngl.letterElla.chi-Χ-χ-935-968,
* McsEngl.letterElla.Χ-χ-chi-935-968,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλα.Χ-χ-χι-935-968,
* McsElln.χι-935-968-γραμΕλλ0,
====== langoGreekAncient:
* McsElla./kʰ/-Χ,
* McsElla.Χ-/kʰ/,
* McsElla.γραμΕλλα./kʰ/-Χ,
* McsElla.γραμΕλλα.Χ-/kʰ/,
* McsElla.γραμΕλλα.Χ-χ-χι/kʰi/-935-968,
description::
· Ψ-ψ = /ps/ classical, koine, modern,
"Οι Έλληνες χρειάστηκε να δημιουργήσουν και κάποια νέα γράμματα για σύμφωνα που δεν υπήρχαν στα φοινικικά: Φ, Χ, Ψ. Το Φ και το Χ αντιστοιχούσαν στην προφορά, στα αρχαία ελληνικά, σε [ph], [kh]. Σε ορισμένα ελληνικά αλφάβητα (γιατί υπήρχαν πολλά στις διάφορες περιοχές του ελληνικού κόσμου · πρβ. εικ. 33) δεν εμφανίζονται τα Φ, Χ, Ψ αλλά στη θέση τους βρίσκουμε ΠΗ, ΚΗ, ΠΣ."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=61]
name::
* McsEngl.psi-Ψ-ψ-936-969-letterEll0,
* McsEngl.letterEll0.psi-Ψ-ψ-936-969,
* McsEngl.letterEll0.Ψ-ψ-psi-936-969,
* McsEngl.letterElla.psi-Ψ-ψ-936-969,
* McsEngl.letterElla.Ψ-ψ-psi-936-969,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Ψ-ψ-/psi/-936-969,
* McsElln.γραμΕλλα.Ψ-ψ-ψι-936-969,
* McsElln.ψι-936-969-γραμΕλλ0,
description::
· Ω|ω = /o/ modern
· Ω|ω = /o/ koine
· Ω|ω = /oo/ classical
· ῶ /óò/ φῶς = φως
· ώ /οó/ φώς = άνθρωπος
[https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=17]
"Το ίδιο ισχύει και για τα ο και ω. Στην αρχαιότητα αντιπροσώπευαν δύο διαφορετικούς φθόγγους, το βραχύ και το μακρό [ο]. Σήμερα, αν και αντιπροσωπεύουν τον ίδιο ήχο [ο], αφού χάθηκε η διάκριση μακρών και βραχέων φωνηέντων, εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται στη γραφή, διατηρώντας σε αυτή (και μόνο σε αυτή) την καταγραφή μιας παλιάς προφοράς, που έχει χαθεί."
[{2022-04-16 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=20]
name::
* McsEngl.omega-Ω-ω-937-969-letterEll0,
* McsEngl.letterEll0.omega-Ω-ω-937-969,
* McsEngl.letterEll0.Ω-ω-omega-937-969,
* McsEngl.letterElla.omega-Ω-ω-937-969,
* McsEngl.letterElla.Ω-ω-omega-937-969,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.Ω-ω-/oméya/-937-969,
* McsElln.γραμΕλλα.Ω-ω-ωμέγα-937-969,
* McsElln.ωμέγα-937-969-γραμΕλλ0,
====== langoGreekAncient:
* McsElla./oo/-Ω,
* McsElla.Ω-/oo/,
* McsElla.γραμΕλλα./oo/-Ω,
* McsElla.γραμΕλλα.Ω-/oo/,
* McsElla.γραμΕλλα.Ω-ω-ωμέγα/ooméga/-937-969,
description::
"4. There are seven vowels: α, ε, η, ι, ο, υ, ω. Of these ε and ο are always short, and take about half the time to pronounce as η and ω, which are always long; α, ι, υ are short in some syllables, long in others. In this Grammar, when α, ι, υ are not marked as long (α_, ι_, υ_) they are understood to be short. All vowels with the circumflex (149) are long. On length by position, see 144.
a. Vowels are said to be open or close according as the mouth is more open or less open in pronouncing them, the tongue and lips assuming different positions in the case of each."
[{2022-05-11 retrieved} http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.04.0007:part=1&force=y#chapter4]
name::
* McsEngl.letterEll0.vowel,
* McsEngl.letterElla.vowel,
* McsEngl.vowelEll0,
* McsEngl.vowelElla,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.φωνήεν,
* McsElln.φωνήεν-γραμΕλλ0,
description::
"FINAL CONSONANTS
[*] 133. No consonant except ν, ρ, or ς (including ξ and ψ) can stand at the end of a Greek word. All other consonants are dropped.
a. Exceptions are the proclitics (179) ἐκ out of, derived from ἐξ (cp. 104, 136), and οὐκ not, of which οὐ is another form (137).
b. Examples of dropped final consonants: σῶμα body for σωματ (gen. σώματος); παῖ oh boy for παιδ (gen. παιδ-ός); γάλα milk for γαλακτ (gen. γάλακτ-ος); φέρον bearing for φεροντ (gen. φέροντ-ος); κῆρ heart for κηρδ, cp. καρδ-ία_; ἄλλο for ἀλ[ιγλιδε]οδ (110), cp. Lat. aliud; ἔφερε- (τ) was carrying, ἔφερο-ν (τ) were carrying (464 c, e).
c. An original final m preceded by a vowel becomes ν, cp. ἵππον with Lat. equum. So ἕν one from ἑμ (349 a), Lat. sem-el, ἅμα once."
[{2022-04-29 retrieved} http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.04.0007:part=1:chapter=4]
name::
* McsEngl.consonantEll0,
* McsEngl.consonantElla,
* McsEngl.letterEll0.consonant,
* McsEngl.letterElla.consonant,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.σύμφωνο,
* McsElln.σύμφωνο-γραμΕλλ0,
description::
"Θα πρέπει, τέλος, να σημειώσουμε ότι, όταν οι αρχαίοι έγραφαν διπλά σύμφωνα (π.χ. άλλος, θάλασσα), αυτό αντιστοιχούσε σε διπλή προφορά, όπως γίνεται στα σημερινά κυπριακά ."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=74]
name::
* McsEngl.letterEll0.double,
* McsEngl.letterElla.double,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.διπλό,
description::
"5. A diphthong (δίφθογγος having two sounds) combines two vowels in one syllable. The second vowel is ι or υ. The diphthongs are: αι, ει, οι, α?, ῃ, ῳ; αυ, ευ, ου, ηυ, and υι. The ι of the so-called improper diphthongs, α?, ῃ, ῳ, is written below the line and is called iota subscript. But with capital letters, ι is written on the line (adscript), as ΤΗΙ ΩΙΔΗΙ ῀ τῇ ᾠδῇ or Ὠιδῇ to the song. All diphthongs are long.
a. In ᾳ, ῃ, ῳ the ι ceased to be written about 100 B.C. The custom of writing ι under the line is as late as about the eleventh century.
5 D. A diphthong ωυ occurs in New Ionic (ὡυτός the same from ὁ αὐτός 68 D., ἐμωυτοῦ of myself = ἐμαυτοῦ 329 D., θωῦμα ῀ θαῦμα wonder). Ionic has ηυ for Attic αυ in some words (Hom. νηῦς ship).
6. ει, ου are either genuine or spurious (apparent) diphthongs (25). Genuine ει, ου are a combination of ε ¨ ι, ο ¨ υ, as in λείπω I leave (cp. λέλοιπα I have left, 35 a), γένει to a race (49), ἀκόλουθος follower (cp. κέλευθος way). Spurious ει, ου arise from contraction (50) or compensatory lengthening (37). Thus, ἐφίλει he loved, from ἐφίλεε, θείς placing from θεντ-ς; ἐφίλουν they loved from ἐφίλεον, πλοῦς voyage from πλόος, δούς giving from δοντ-ς."
[{2022-05-11 retrieved} http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.04.0007:part=1&force=y#chapter5]
name::
* McsEngl.Ell0diphthong,
* McsEngl.diphthongEll0!⇒Ell0diphthong,
* McsEngl.diphthongElla!⇒Ell0diphthong,
* McsEngl.letterEll0.diphthong!⇒Ell0diphthong,
* McsEngl.letterElla.diphthong!⇒Ell0diphthong,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.δίφθογγος,
* McsElln.δίφθογγος-γραμΕλλ0,
description::
· ΑΙ|αι = /e/ modern,
· ΑΙ|αι = /e/ koine,
· ΑΙ|αι = /ai/ classical,
* classical-letter-phoneme-mapping,
name::
* McsEngl.Ell0diphthong.αι,
* McsEngl.letterEll0.αι,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.αι,
====== langoGreekAncient:
* McsElla.γραμΕλλα.αι,
description::
· ΑΥ|αυ = /af|av/ modern,
· ΑΥ|ᾰυ = /au/ classical,
· ΑΥ|ᾱυ = /aau/ classical,
===
· ΕΥ|ευ = /ef|ev/ modern,
· ΕΥ|ευ = /eu/ classical,
* classical-letter-phoneme-mapping,
"Another change was the frication of the second element of diphthongs αυ and ευ. This change likely took place after the vocalic changes described above occurred. It is attested in Egyptian Greek starting from the 1st century AD, and seems to have been generalized in the late Roman period."
[{2022-05-17 retrieved} https://en.wikipedia.org/wiki/Koine_Greek_phonology]
name::
* McsEngl.Ell0diphthong.αυ-ευ,
* McsEngl.letterEll0.αυ-ευ,
* McsEngl.letterEll0.ευ-αυ,
====== langoGreek:
* McsElln.αυ-ευ-γραμΕλλ0,
* McsElln.γραμΕλλ0.αυ,
* McsElln.γραμΕλλ0.ευ,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλα.αυ,
* McsElln.γραμΕλλα.ευ,
description::
· ᾼ|ᾳ = /a/ modern,
· ᾼ|ᾳ = /aai/ classical,
· ΑΙ = /aai/ classical,
* classical-letter-phoneme-mapping,
name::
* McsEngl.Ell0diphthong.ᾳ,
* McsEngl.letterEllg.ᾳ,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.ᾳ,
====== langoGreekAncient:
* McsElla.γραμΕλλα.ᾳ,
description::
· ΕΙ|ει = /i/ modern,
· ΕΙ|ει = /i/ koine,
· ΕΙ|ει = /ee/ classical,
· ΕΙ|ει = /ei/ classical,
* classical-letter-phoneme-mapping,
name::
* McsEngl.Ell0diphthong.ει,
* McsEngl.letterEll0.ει,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ.ει,
====== langoGreekAncient:
* McsElla.γραμΕλλα.ει,
description::
· ΟΙ|οι = /i/ modern,
· ΟΙ|οι = /i3/ koine,
· ΟΙ|οι = /oi/ classical,
* classical-letter-phoneme-mapping,
"Δυο λόγια τώρα για τη δίφθογγο οι. Και αυτή η δίφθογγος προφερόταν, στην κλασική εποχή, όπως γραφόταν, [oi]. Όπως προφέρεται λ.χ. η αγγλική λέξη toy 'παιχνίδι'. Αυτό φαίνεται καθαρά από τη μορφή που παίρνουν στα λατινικά ελληνικές λέξεις με τη δίφθογγο οι, οι οποίες περνούν, ως δάνεια, στη γλώσσα αυτή. Έτσι η λέξη ποινή λ.χ. εμφανίζεται στα λατινικά ως poena. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική λέξη ακουγόταν με προφερόμενα και τα δύο στοιχεία ο [ο] και ι [ί] της διφθόγγου. Αργότερα, μετά την κλασική εποχή, φαίνεται ότι η δίφθογγος οι συνέπεσε με τον φθόγγο που αποδίδει το γράμμα ύψιλον (= [ü], όπως στο γαλλικό lune 'φεγγάρι'). Αυτό φαίνεται πάλι από τα ορθογραφικά λάθη που βρίσκουμε στις επιγραφές, π.χ. πῡος αντί ποῖος 'ποιος'. Αυτό το λάθος σημαίνει ότι το υ και το οι προφέρονταν πια με τον ίδιο τρόπο. Η επόμενη εξέλιξη του οι (= [ü] πια) μέσα στον χρόνο ήταν να συμπέσει με το [ί], και έτσι θα γεννηθεί η νεοελληνική προφορά: π.χ. ποιμένας = [piménas]."
[{2022-05-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=73]
name::
* McsEngl.Ell0diphthong.οι,
* McsEngl.letterEll0.οι,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.οι,
====== langoGreekAncient:
* McsElla.γραμΕλλα.οι,
description::
· ΟΥ|ου = /u/ modern,
· ΟΥ|ου = /uu/ classical,
* classical-letter-phoneme-mapping,
name::
* McsEngl.Ell0diphthong.ου,
* McsEngl.letterEll0.ου,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.ου,
====== langoGreekAncient:
* McsElla.γραμΕλλα.ου,
description::
· Ionic has ηυ for Attic αυ in some words (Hom. νηῦς ship).
[{2022-05-11 retrieved} http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.04.0007:part=1&force=y#chapter5]
name::
* McsEngl.Ell0diphthong.ηυ,
* McsEngl.letterEll0.ηυ,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.ηυ,
====== langoGreekAncient:
* McsElla.γραμΕλλα.ηυ,
description::
· ῌ|ῃ = /i/ modern,
· ῌ|ῃ = /eei/ classical,
* classical-letter-phoneme-mapping,
name::
* McsEngl.Ell0diphthong.ῃ,
* McsEngl.letterEllg.ῃ,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.ῃ,
====== langoGreekAncient:
* McsElla.γραμΕλλα.ῃ,
description::
· ΥΙ|υι = /i/ modern,
name::
* McsEngl.Ell0diphthong.υι,
* McsEngl.letterEll0.υι,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.υι,
description::
· ῼ|ῳ = /o/ modern,
· ῼ|ῳ = /ooi/ classical,
* classical-letter-phoneme-mapping,
name::
* McsEngl.Ell0diphthong.ῳ,
* McsEngl.letterEllg.ῳ,
====== langoGreek:
* McsElln.γραμΕλλ0.ῳ,
====== langoGreekAncient:
* McsElla.γραμΕλλα.ῳ,
addressWpg::
* https://en.wikipedia.org/wiki/Greek_language,
* https://www.greek-language.gr/greekLang/index.html, Aristotle University of Thessaloniki,
name::
* McsEngl.evoluting-of-lagEll0,
* McsEngl.lagEll0'evoluting,
{2022-05-15}::
=== McsHitp-creation:
· creation of current concept.
{2010-08-23}::
· my unpublished version in McsCrxToc-format.
{1982}-monotonic-orthography::
"The monotonic orthography (μονός = single + τόνος = accent) is the simplified spelling introduced in 1982 for modern Greek. It replaced all accent marks with just one, the acute, and abandoned the use of the breathings.
[http://en.wikipedia.org/wiki/Monotonic_orthography]
* McsEngl.{lagEll0'1982}-lagEll0-monotonic-orthography,
* McsEngl.lagEll0'monotonic-orthography-{1982},
{1976}-Dimotiki::
With the act 306/1976, Dimotikí was declared the official language of Greece.
* McsEngl.{lagEll0'1976}-Dimotiki,
* McsEngl.lagEll0'Dimotiki-{1976},
{1952}-Linear-B-decipherment::
"Τα πρώτα δείγματα της γραμμικής Β βρέθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα, στις ανασκαφές που έκανε ο άγγλος αρχαιολόγος Arthur Evans στην Κρήτη. Έπρεπε, ωστόσο, να περιμένουμε έως τις αρχές της δεκαετίας του 1950 για να αποκρυπτογραφηθεί η γραμμική Β. Αυτό το κατάφερε ένας άγγλος ερασιτέχνης, ο αρχιτέκτονας MichaelVentris, ο οποίος στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου είχε ειδικευτεί στο «σπάσιμο» των μυστικών κωδίκων της πολεμικής μηχανής των Γερμανών. Με τη βοήθεια του ειδικού στην ιστορία της ελληνικής γλώσσας John Chadwick του Πανεπιστημίου του Cambridge έδειξε πειστικά ότι η γραμμική Β «έκρυβε» κείμενα στην ελληνική γλώσσα: ήταν το πρώτο σύστημα γραφής που χρησιμοποιήθηκε για να γραφτεί η ελληνική γλώσσα."
[{2022-04-16 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=43#prettyPhoto]
* McsEngl.lagEll0'Linear-B-decipherment-{1952},
{1100i100}-Modern-Greek::
"Modern Greek: Stemming independently from Koine Greek. Modern Greek usages can be traced in the late Byzantine period (as early as 11th century)".
[{2008-02-20 retrieved} http://en.wikipedia.org/wiki/Greek_language]
"Η σχεδόν απόλυτη κυριαρχία της αρχαΐζουσας γλώσσας στα γραπτά κείμενα που διαθέτουμε από τη χιλιόχρονη ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μάς δυσκολεύει να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της ομιλούμενης, καθημερινής γλώσσας και των ποικιλιών της. Θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι το 1100 περίπου για να συναντήσουμε κείμενα γραμμένα στην καθημερινή, ομιλούμενη γλώσσα. Τέτοια είναι τα ποιήματα του Θεόδωρου Προδρόμου και του Μιχαήλ Γλυκά . Από το 1300 περίπου χρονολογείται μια μεγάλη αφήγηση σε ποιητική μορφή, γνωστή με το όνομα Χρονικόν του Μορέως."
[{2022-04-19 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=172]
* McsEngl.{lagEll0'i100.1100}-Modern-Greek,
* McsEngl.lagEll0'Modern-Greek-{1100i100},
{0900i100}-polytonic-orthography::
"Έτσι, έπρεπε να βρεθεί ένα σύστημα που θα προσδιόριζε την αρχαία προσωδία, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο προφερόταν στα αρχαϊκά και στα κλασικά χρόνια ένα φωνήεν ως προς το μάκρος του, ως προς το ανέβασμα, το κατέβασμα ή το ανεβοκατέβασμα της φωνής κατά τη διάρκεια της προφοράς του, και ως προς την ύπαρξη ή όχι του φθόγγου πριν από αυτό. Για όλους αυτούς τους λόγους οι φιλόλογοι (οι «γραμματικοί», όπως λέγονταν) της ελληνιστικής εποχής επινόησαν σημάδια για να δηλώνεται η προσωδία των φωνηέντων. Αρχικά τα σημάδια αυτά χρησιμοποιούνταν μόνο εκεί όπου πραγματικά χρειάζονταν, δηλαδή όπου υπήρχε κάποιο πρόβλημα, όπως στο «Η» παραπάνω. Αργότερα, γύρω στον 9ο αιώνα μ.Χ., και όταν πια τα κείμενα δεν γράφονται με κεφαλαία γράμματα, η χρήση των σημαδιών αυτών γενικεύεται, και έτσι δημιουργείται το πολυτονικό σύστημα με το οποίο τυπώνονται ακόμη και σήμερα τα αρχαία κείμενα."
[{2022-04-19 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=185]
* McsEngl.{lagEll0'i100.0900}-polytonic-orthography,
* McsEngl.lagEll0-polytonic-orthography-{0900i100},
{0600i100}-Medieval-Greek::
"about the 6th century AD, the Koine had slowly metamorphosed into Medieval Greek.".
[{2022-04-12 retrieved} https://en.wikipedia.org/wiki/Ancient_Greek]
* McsEngl.{lagEll0'i100.0600}-Medieval-Greek,
* McsEngl.lagEll0'Medieval-Greek-{0600i100},
{0200}-new-pronunciation::
"Οι περισσότερες αλλαγές που οδήγησαν στη νεότερη προφορά (η σύμπτωση του ε και του αι, η σύμπτωση των ι, η, ει, η μετατροπή του δεύτερου στοιχείου των διφθόγγων αυ, ευ σε σύμφωνα) έγιναν στους πρώτους αιώνες μ.Χ. (Η σύμπτωση των υ, οι με το ι έγινε μερικούς αιώνες αργότερα. Στους πρώτους αιώνες μ.Χ. χάνεται και η διάκριση μακρών και βραχέων φωνηέντων. Ήδη γύρω στο 200 μ.Χ. είναι συχνή η εμφάνιση του ο (του βραχέος [ο]), εκεί που θα περίμενε κανείς το ω (το μακρό [ο]) και αντίστροφα.
Την ίδια περίπου εποχή αλλάζει και ο χαρακτήρας του τονισμού . Όπως έχουμε ήδη πει, ο τονισμός της αρχαίας ελληνικής ήταν μελωδικός, δηλαδή βασιζόταν στο ύψος της φωνής και όχι στην έντασή της, που συνδέεται με την αύξηση της μυϊκής προσπάθειας κατά την εκφώνηση. Ο τονισμός που βασίζεται στην ένταση ονομάζεται δυναμικός και τέτοιος είναι ο τονισμός της νέας ελληνικής - αλλά όχι της αρχαίας. Δεν αποκλείεται η κατάργηση της διάκρισης μακρών και βραχέων φωνηέντων (μια διάκριση που βασίζεται στη διάρκεια της άρθρωσης) να οφείλεται στην επικράτηση του δυναμικού τόνου, για τον οποίο η διάρκεια της άρθρωσης (στην οποία βασίζεται η διάκριση μακρών και βραχέων φωνηέντων) δεν έπαιζε ρόλο."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=73]
* McsEngl.{lagEll0'0200}-new-pronunciation,
* McsEngl.lagEll0'new-pronunciation-{0200},
{0100..0300i100}-Atticism::
"Το κίνημα αυτό ονομάστηκε αττικισμός, γιατί υποστήριζε την επιστροφή στην αττική διάλεκτο του 5ου-4ου αιώνα π.Χ., στην οποία είχαν γραφτεί τα μεγάλα έργα της κλασικής αρχαιότητας."
[{2022-04-19 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=164]
* McsEngl.{lagEll0'i100.0100..0300}-Atticism,
* McsEngl.lagEll0'Atticism-{0100..0300i100},
{Bce0200}-pronunciation-orthography::
"Greek orthography uses a variety of diacritics to represent aspects of the pronunciation of ancient Greek. The acute accent ( ´ ), the grave accent ( ` ), and the circumflex accent ( ˆ ) or tilde ( ˜ ) indicate different kinds of pitch accents. The rough breathing ( ʽ ) indicates aspiration (the presence of an /h/ sound) while the smooth breathing ( ʼ ) indicates a lack of aspiration. It is said to have been introduced by Aristophanes of Byzantium around 200 BC, and was the standard orthography for all varieties of Greek from Hellenistic times until 1982, although the distinctions it represented had disappeared from the spoken language early in the Christian era. Since the pitch accent eventually gave place to a dynamic accent, and aspiration was lost in Greek, most polytonic diacritics have no phonetic significance in the modern language, merely reflecting ancient Greek etymology."
[http://en.wikipedia.org/wiki/Monotonic_orthography]
* McsEngl.{lagEll0'Bce0200}-pronunciation-orthography,
* McsEngl.lagEll0'pronunciation-orthography-{Bce0200},
{Bce0300}-dialects::
"Η γλωσσική πραγματικότητα της αρχαίας Ελλάδας μέχρι το 300 π.Χ. θυμίζει την εικόνα της νέας ελληνικής μέχρι τη δημιουργία της κοινής νέας ελληνικής. Η ελληνική γλώσσα ήταν (μέχρι την αρχή της ελληνιστικής περιόδου, που αρχίζει με τις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου , στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ., και τελειώνει στα χρόνια της γέννησης του Χριστού), ένα μωσαϊκό διαλέκτων, χωρίς να υπάρχει μια κοινή, γενικής χρήσης γλωσσική μορφή. Όπως και στην περίπτωση των διαλέκτων της νέας ελληνικής που συζητήσαμε νωρίτερα, οι ομιλητές των γειτονικών, κυρίως, διαλέκτων δεν είχαν πρόβλημα συνεννόησης. Αλλά δεν ήταν το ίδιο εύκολη η συνεννόηση μεταξύ ομιλητών διαλέκτων που βρίσκονταν σε απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές (όπως λ.χ. οι Κύπριοι και οι Αθηναίοι). Όπως και στα νεότερα χρόνια, τα «αστεία» για τις διαλέκτους «έδιναν και έπαιρναν». Έτσι, οι Αθηναίοι, πολίτες της πιο σημαντικής αρχαίας δημοκρατίας, θεωρούσαν τους Βοιωτούς (τους κατοίκους της Θήβας και της περιοχής της) χοντροκομμένους χωριάτες και κορόιδευαν τα φερσίματά τους και τη διάλεκτο τους."
[{2022-04-18 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=104]
* McsEngl.{lagEll0'Bce0300}-dialects,
* McsEngl.lagEll0'dialects-{Bce0300},
{Bce0403}-Ionic-alphabet::
"writing reform implemented in Athens in 403 BC, whereby the old Attic alphabet was replaced by the Ionic alphabet, as used by the city of Miletus. This alphabet eventually became the standard Greek alphabet, its use becoming uniform during the Koine era. It was also the alphabet used in the Christian Gospels and the book of Acts."
[{2022-04-26 retrieved} https://en.wikipedia.org/wiki/Ionic_Greek]
* McsEngl.{lagEll0'Bce0403}-Ionic-alphabet,
* McsEngl.lagEll0'Ionic-alphabet-{Bce0403},
{Bce0750}-alphabet::
"Θα χρειαστεί να περάσουν τέσσερις περίπου αιώνες για να ξανασυναντήσουμε γραπτά κείμενα της ελληνικής γλώσσας.
Γύρω στο 750 π.Χ. βρίσκουμε τις πρώτες επιγραφές, που χρησιμοποιούν όμως πια ένα άλλο σύστημα γραφής, το αλφαβητικό, αυτό που χρησιμοποιούμε σήμερα."
* McsEngl.{lagEll0'Bce0750}-alphabet,
* McsEngl.lagEll0'alphabet-{Bce0750},
{i100.Bce1400..Bce1300}-written::
"Πότε πρωτογράφτηκε η ελληνική γλώσσα; Τα πρώτα γραπτά κείμενα της ελληνικής χρονολογούνται στον 14ο-13ο αιώνα π.Χ. Προέρχονται από τα αρχεία των μεγάλων κέντρων (παλατιών, διοικητικών κέντρων) του μυκηναϊκού πολιτισμού: Μυκήνες, Πύλος, Τίρυνθα, Θήβα, αλλά και από τα αρχεία της Κρήτης (Κνωσός, Χανιά), όπου επεκτάθηκε ο μυκηναϊκός πολιτισμός."
[{2022-04-16 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=42]
* McsEngl.{lagEll0'Bce1400}-written,
* McsEngl.lagEll0'written-{Bce1400},
Greek-space::
"Για τους αρχαίους (αλλά και για πολλούς από τους νεότερους ερευνητές) η εγκατάσταση της ελληνικής γλώσσας στον ελληνικό χώρο (ή καλύτερα σε αυτό που, με την εγκατάσταση των Ελλήνων, θα γίνει ελληνικός χώρος) συνδέεται με διαδοχικά μεταναστευτικά κύματα , ή εισβολές, που εισάγουν στον ελλαδικό χώρο τις βασικές διαλέκτους της αρχαίας ελληνικής: οι εισβολείς ονομάζονται Αχαιοί, Ίωνες, Δωριείς.
Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι μέχρι τα χρόνια του Μ. Αλεξάνδρου η ελληνική γλώσσα είναι ένα σύνολο διαλέκτων.
Δεν έχει ακόμα αναπτυχθεί μια κοινή γλώσσα, όπως συμβαίνει σήμερα με την κοινή νεοελληνική, που μιλάμε όλοι μας, σε αντιδιαστολή προς τις διαλέκτους (ποντιακά, κρητικά κλπ.)."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=53]
* McsEngl.lagEll0'Greek-space,
name::
* McsEngl.lagEll0'parent-child-tree,
description::
* Proto-Greek,
* Mycenaean-Greek,
* Ancient-Greek,
* Koine-Greek,
* Medieval-Greek,
* Modern-Greek,
description::
"Medieval Greek: The continuation of Hellenistic Greek during medieval Greek history as the official and vernacular language of the Byzantine Empire, and continued to be used until, and after the fall of that Empire in the 15th century. Also known as Byzantine Greek."
[{2008-02-20 retrieved} http://en.wikipedia.org/wiki/Greek_language]
name::
* McsEngl.Medieval-Greek!⇒lagEllm,
* McsEngl.lagEllm,
* McsEngl.lagEllm!=Medieval-Greek,
* McsEngl.lagEllm-{c300..1453}!⇒lagEllm,
description::
"Hellenistic Greek (also known as Koine Greek): The fusion of various ancient Greek dialects with Attic (the dialect of Athens) resulted in the creation of the first common Greek dialect, which became a lingua franca across the Mediterranean region. Koine Greek can be initially traced within the armies and conquered territories of Alexander the Great, but after the Hellenistic colonization of the known world, it was spoken from Egypt to the fringes of India. After the Roman conquest of Greece, an unofficial diglossy of Greek and Latin was established in the city of Rome and Koine Greek became a first or second language in the Roman Empire. Through Koine Greek is also traced the origin of Christianity, as the Apostles used it to preach in Greece and the Greek-speaking world. It is also known as the Alexandrian dialect, Post-Classical Greek or even New Testament Greek (after its most famous work of literature)".
[{2008-02-20 retrieved} http://en.wikipedia.org/wiki/Greek_language]
"Στους τρεις αιώνες από την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου (4ος αιώνας π.Χ.) μέχρι τα χρόνια του Χριστού δημιουργείται, με βάση την αττική διάλεκτο, για πρώτη φορά μια κοινή ελληνική γλώσσα που μιλιέται σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.
Αυτή η τεράστια εξάπλωση της ελληνικής γλώσσας και η υιοθέτησή της από αλλόγλωσσους γεννά μια σειρά από μεγάλες αλλαγές που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό την εξομάλυνση και απλούστευση της δομής της: απλούστερη μορφολογία, περισσότερη σύνταξη εκεί όπου παλιότερα χρησιμοποιούνταν κυρίως μορφολογικοί τρόποι για να εκφραστούν σημασίες.
Απλούστευση, εξομάλυνση, λιγότερη μορφολογία, περισσότερη σύνταξη: όλα αυτά σημαίνουν ευκολότερη εκμάθηση της γλώσσας. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι οι μεγάλες αυτές αλλαγές γίνονται σε μια εποχή κατά την οποία μεγάλοι αριθμοί αλλόγλωσσων «υιοθετούν» την ελληνική. Σε αυτούς, και στις δικές τους ανάγκες εκμάθησης, πρέπει να οφείλεται σε σημαντικό ποσοστό η μορφή που παίρνει αυτή την εποχή η ελληνική γλώσσα, η κοινή. Και από την κοινή ξεκινά ουσιαστικά η νέα ελληνική γλώσσα."
[{2022-04-18 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=157]
name::
* McsEngl.Hellenistic-Greek!⇒lagEllk,
* McsEngl.Koine/kóine/-Greek!⇒lagEllk,
* McsEngl.lagEllk,
* McsEngl.lagEllk!=Koine-Greek,
* McsEngl.lagEllk-{cBce300..c300}!⇒lagEllk,
====== langoGreek:
* McsElln.Αλεξανδρινή-Κοινή-η/aleksandhriní-kiní-i/!=lagEllk,
* McsElln.Ελληνιστική-Κοινή-η/elinistikí-kiní-i/!=lagEllk,
* McsElln.Κοινή-Ελληνική-η/kiní-elinikí-i/!=lagEllk,
name::
* McsEngl.logoEllk'unit,
* McsEngl.unitEllk,
description::
"Μεταβολές στον χώρο της φωνολογίας:
(1) Μονοφθογγισμός των αρχαίων διφθόγγων [ai] και [oi] (αι και οι) σε [e] και [y] αντίστοιχα. Η δίφθογγος [ei] είχε ήδη μονοφθογγιστεί από την κλασική εποχή, αποκτά όμως την εποχή αυτή -μαζί με το μακρό κλειστό [e]- οριστικά τη σημερινή της προφορά (δηλ. [i]). Επίσης το η (μακρό [e]) αποκτά σταδιακά τη σημερινή του προφορά (δηλ. [i]).
(2) Μεταβολή των διφθόγγων [au] και [eu] (αυ, ευ) σε [af] ή [av] και [ef] ή [ev] αντίστοιχα.
(3) Η διάκριση μεταξύ μακρών και βραχέων φωνηέντων παύει και τα φωνήεντα είναι πλέον ισόχρονα, ενώ σε συνδυασμό με τη μεταβολή αυτή ο μουσικός τονισμός της αρχαίας ελληνικής αντικαθίσταται από το λεγόμενο δυναμικό τονισμό.
(4) Εξαφανίζεται οριστικά ο φθόγγος h (στο μεταγενέστερο σύστημα γραφής δηλώθηκε με τη δασεία).
(5) Τα σύμφωνα b d g (δηλ. β δ γ) και τα δασέα σύμφωνα ph th kh (δηλ. φ θ χ) απέκτησαν τη σημερινή τους προφορά.
(6) Τα διπλά σύμφωνα που προφέρονταν παρατεταμένα άρχισαν να προφέρονται ως απλά. Η παλαιότερη προφορά διατηρήθηκε μέχρι σήμερα σε ορισμένες διαλέκτους, όπως η κυπριακή."
[{2022-04-20 retrieved} https://www.greek-language.gr/greekLang/studies/history/thema_14/index.html]
description::
* Δημιουργία της ελληνιστικής κοινής, Νίκος Παντελίδης (2007), https://www.greek-language.gr/greekLang/studies/history/thema_14/index.html,
* Randall Buth, Ἡ κοινὴ προφορά: Notes on the Pronunciation System of Phonemic Koine Greek, https://www.biblicallanguagecenter.com/wp-content/uploads/2010/03/Greek_Pronunciation_2008.pdf,
name::
* McsEngl.Ellkrsc,
* McsEngl.lagEllk'Infrsc,
description::
* {Bce257..Bce180c} Αριστοφάνης ο Βυζάντιος
* {Bce170..Bce90} Διονύσιος ο Θραξ,
description::
ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΡΩΜΑΪΚΗ ΕΠΟΧΗ
ΔΡΑΜΑ
ΤΡΑΓΩΔΙΑ
ΜΟΣΧΙΩΝ
151. Απόσπασμα 6
ΕΖΕΚΙΗΛ
152. Ἐξαγωγὴ 68-82, 217-242
ΣΑΤΥΡΙΚΟ ΔΡΑΜΑ
ΠΥΘΩΝ
153. Ἀγὴν (Απόσπασμα 1)
ΝΕΑ ΚΩΜΩΔΙΑ
ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ
154. Δύσκολος 427-521
155. Ἐπιτρέποντες 218-361
ΣΤΡΑΤΩΝ
156. Φοινικίδης (Απόσπασμα 1)
ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ – ΥΜΝΟΙ
ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ
157. Αἴτια (Απόσπασμα 1)
158. Ὕμνος εἰς Ἄρτεμιν 1-86, 259-268
ΒΟΥΚΟΛΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
ΘΕΟΚΡΙΤΟΣ
159. Θύρσις ἢ Ὠιδὴ 1-18, 64-72, 132-141
160. Συρακόσιαι ἢ Ἀδωνιάζουσαι
ΒΙΩΝ
161. Ἐπιτάφιος Ἀδώνιδος 1-37
ΜΙΜΟΣ
ΗΡΩΝΔΑΣ
162. Διδάσκαλος
ΑΝΩΝΥΜΟΣ
163. “Μοιχαλὶς”
ΕΠΟΣ
ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ Ο ΡΟΔΙΟΣ
164. Ἀργοναυτικὰ 3, 947-972
ΕΠΥΛΛΙΟΝ
ΜΟΣΧΟΣ
165. Εὐρώπη 63-124
ΤΟ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ
ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ
ΑΝΩΝΥΜΟΣ
166. ἐνθάδε τὴν ἱερὴν κεφαλήν
ΑΙΣΧΥΛΟΣ
167. Αἰσχύλον Εὐφορίωνος
ΠΛΑΤΩΝ
168. ἀστὴρ πρὶν μὲν ἔλαμπες
ΣΠΕΥΣΙΠΠΟΣ
169. σῶμα μὲν ἐν κόλποις
ΑΝΥΤΗ
170. πολλάκι τῷδ᾽ ὀλοφυδνά
ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ
171. εἶπέ τις, Ἡράκλειτε
172. δωδεκέτη τὸν παῖδα
173. ἠῷοι Μελάνιππον
ΑΛΚΑΙΟΣ ΜΕΣΣΗΝΙΟΣ
174. πᾶσά τοι οἰχομένῳ
ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΣ ΣΙΔΩΝΙΟΣ
175. ὄβριμον ἀκαμάτου στίχον
ΔΙΟΤΙΜΟΣ Ἢ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΟΣ
176. αὐτόμαται δείλῃ
ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ ΣΕ ΖΩΑ
ΑΝΩΝΥΜΟΣ
177. Παρθενόπην κύνα
ΕΡΩΤΙΚΑ
ΝΟΣΣΙΣ
178. ἅδιον οὐδὲν ἔρωτος
ΑΣΚΛΗΠΙΑΔΗΣ
179. νεῖφε, χαλαζοβόλει
180. εἰς ἀγορὰν βαδίσας
181. οὐκ εἴμ᾽ οὐδ᾽ ἐτέων δύο κεἴκοσι
182. οἶνος ἔρωτος ἔλεγχος (ΠΑ 12, 135)
ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ
183. ὤμοσε Καλλίγνωτος Ἰωνίδι
184. ἐχθαίρω τὸ ποίημα τὸ κυκλικόν
185. ὡγρευτής, Ἐπίκυδες
186. εἰ μὲν ἑκών, Ἀρχῖν᾽
187. ἕκλος ἔχων ὁ ξεῖνος
ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ
188. ἤδη λευκόιον θάλλει
189. πλέξω λευκόιον
ΦΙΛΟΔΗΜΟΣ
190. ἑξήκοντα τελεῖ Χαριτώ
191. νυκτερινή, δίκερως
192. ψαλμὸς καὶ λαλιή
ΑΝΩΝΥΜΟΣ
193. οὗτος ὁ τὸν δαλὸν φυσῶν
ΡΟΥΦΙΝΟΣ
194. ἀρνεῖται τὸν ἔρωτα Μελισσιάς
ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΤΩΝ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΕΩΣ
ΑΝΩΝΥΜΟΣ
195. Λέσβιον Ἠρίννης
ΠΩΛΛΙΑΝΟΣ
196. τοὺς κυκλίους τούτους
ΣΚΩΠΤΙΚΑ
ΛΟΥΚΙΛΛΙΟΣ
197. τὴν κεφαλὴν βάπτεις
ΔΗΜΩΔΗ ΑΣΜΑΤΑ
198. “Το Χελιδόνισμα της Ρόδου”
ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΙ
ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ
199. Ἐπιστολὴ πρὸς Μενοικέα §§ 121-128
ΣΤΩΙΚΟΙ
ΚΛΕΑΝΘΗΣ
200. Ὕμνος εἰς Δία
ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ
201. Ἐγχειρίδιον 7, 17, 22
ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ
202. Τὰ εἰς ἑαυτὸν 2.17, 3.10, 7.3
ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΟΙ
ΠΛΩΤΙΝΟΣ
203. Περὶ τοῦ καλοῦ 1, 6, 8-9
ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ
ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ
204. Στοιχεῖα 1, 47
ΣΤΡΑΒΩΝ
205. Γεωγραφικὰ 2, 5, 26
ΗΡΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ
206. Πνευματικὰ 1, 16
ΚΛΑΥΔΙΟΣ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ
207. Μαθηματικὴ σύνταξις 1, 7 (24-26)
ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΠΟΛΥΒΙΟΣ
208. Ἱστορίαι 1, 1, 1-6
209. Ἱστορίαι 1, 14
210. Ἱστορίαι 2, 56, 1-16
211. Ἱστορίαι 4, 19-21
ΔΙΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ
212. Βιβλιοθήκη 1, 8, 1-9
ΦΛΑΒΙΟΣ ΙΩΣΗΠΟΣ
213. Περὶ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ πολέμου 6, 271-288, 300-309
ΑΡΡΙΑΝΟΣ
214. Ἀλεξάνδρου ἀνάβασις 2, 3, 1-8
ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ
215. Πῶς δεῖ ἱστορίαν συγγράφειν §§ 41-45, 61-62
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΑΝΩΝΥΜΟΣ
216. Σοφοκλέους γένος καὶ βίος §§ 3-6, 20-23
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ
217. Κράσσος 33
218. Ἀντώνιος 26-27, 75, 84-86
ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ
219. Τὰ ἐς τὸν Τυανέα Ἀπολλώνιον 3, 15 5, 22
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΕΥΣ
220. Λυσίας 18
[ΛΟΓΓΙΝΟΣ]
221. Περὶ ὕψους 2, 7.2-8.1, 10, 12.3-5
ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
ΧΑΡΙΤΩΝ
222. Τὰ περὶ Χαιρέαν καὶ Καλλιρρόην 8, 1, 1-15
ΛΟΓΓΟΣ
223. Τὰ κατὰ Δάφνιν καὶ Χλόην 2, 4-7
ΗΛΙΟΔΩΡΟΣ
224. Αἰθιοπικὰ 1, 1, 1 – 1, 2, 6
225. Αἰθιοπικὰ 6, 14, 2-7
ΛΑΪΚΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ
ΑΝΩΝΥΜΟΣ
226. Βίος Αἰσώπου §§ 68-73 (παραλλαγή G)
ΡΗΤΟΡΙΚΗ –ΕΠΙΣΤΟΛΟΓΡΑΦΙΑ
ΔΙΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
227. Εὐβοϊκὸς ἢ Κυνηγὸς §§ 21-26, 41-49
ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ
228. Εἰκόνες 1, 29
ΑΛΚΙΦΡΩΝ
229. Ἐπιστολαὶ 4, 19, 1-6
ΠΕΡΙΗΓΗΤΕΣ
ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ
230. Ἀττικὰ 1, 26, 5-7
ΨΥΧΑΓΩΓΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ
ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ
231. Νεκρικοὶ διάλογοι (2)
232. Ἰκαρομένιππος ἢ Ὑπερνέφελος §§ 20-21
ΒΙΒΛΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ (Ο΄)
233. Ἐκκλησιαστὴς 1, 1-18
234. Ἆσμα Ἀσμάτων 4, 2-16, 6, 5-7
ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ
235. Πρὸς Κορινθίους Α' 13
ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΛΟΥΚΑΣ
236. Κατὰ Λουκᾶν 5, 1-11, 12, 13-34
ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
237. Κατὰ Ἰωάννην 1, 1-18
238. Ἀποκάλυψις Ἰωάννου 17, 1-6 18, 1-3, 15-24
ΑΠΟΚΡΥΦΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ
ΑΝΩΝΥΜΟΣ
239. Πράξεις Παύλου καὶ Θέκλης 7-9, 18-22
ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΓΝΩΣΤΙΚΩΝ
«ΕΡΜΗΣ Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ»
240. Ποιμάνδρης §§ 1-7, 12-15
ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
241. Ἐννέα ὁμιλίαι εἰς Ἑξαήμερον, Β᾽ §§ 1-2
ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
242. Κατηχητικὸς εἰς τὸ ἅγιον πάσχα
ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΘΝΙΚΩΝ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ
243. Κατὰ Γαλιλαίων §§ 53-55
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΝΑΖΙΑΝΖΗΝΟΣ
244. Περὶ τῶν τοῦ βίου ὁδῶν 1-30
245. Κατὰ γυναικῶν καλλωπιζομένων 1-28
[{2022-05-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/anthology/literature/browse.html]
description::
"Mycenaean Greek: the language of the Mycenaean civilization. It is recorded in the Linear B script on tablets dating from the 15th or 14th century BC onwards".
[{2008-02-20 retrieved} http://en.wikipedia.org/wiki/Greek_language]
name::
* McsEngl.Mycenaean/maisinían/-Greek!⇒lagEllc,
* McsEngl.lagEllc,
* McsEngl.lagEllc!=Mycenaean-Greek,
* McsEngl.lagEllc-{cBce1600..Bce1100}!⇒lagEllc,
====== langoGreek:
* McsElln.Μυκηναϊκή/mikinaikí/-Ελληνική!η!=lagEllc,
description::
"Σε αντιδιαστολή προς μεταγενέστερες μορφές/ποικιλίες τής Ελληνικής, η Μυκηναϊκή διέθετε επτά διακριτές πτώσεις: ονομαστική, γενική, δοτική, αιτιατική, οργανική, τοπική και κλητική (παρ' ότι η οργανική και η τοπική εμφανίζονται μόνο υπολειμματικά, δηλ. χωρίς οργανική λειτουργία στα κείμενα, πράγμα που ερμηνεύει τη σταδιακή εξαφάνιση της μορφολογικής κατηγορίας τους)[1]."
[{2022-04-22 retrieved} https://el.wikipedia.org/wiki/Μυκηναϊκή_ελληνική]
name::
* McsEngl.nounEllc,
* McsEngl.lagEllc'noun!⇒nounEllc,
description::
"Linear B is a syllabic script that was used for writing Mycenaean Greek, the earliest attested form of Greek. The script predates the Greek alphabet by several centuries. The oldest Mycenaean writing dates to about 1400 BC.[1] It is descended from the older Linear A, an undeciphered earlier script used for writing the Minoan language, as is the later Cypriot syllabary, which also recorded Greek. Linear B, found mainly in the palace archives at Knossos, Cydonia,[2] Pylos, Thebes and Mycenae,[3] disappeared with the fall of Mycenaean civilization during the Late Bronze Age collapse. The succeeding period, known as the Greek Dark Ages, provides no evidence of the use of writing. Linear B, deciphered by English architect and self-taught linguist Michael Ventris[4]—based on the research of American Classicist Alice Kober[5]—is the only Bronze Age Aegean script to have thus far been deciphered.
Linear B consists of around 87 syllabic signs and over 100 ideographic signs. These ideograms or "signifying" signs symbolize objects or commodities. They have no phonetic value and are never used as word signs in writing a sentence.
The application of Linear B appears to have been confined to administrative contexts. In all the thousands of clay tablets, a relatively small number of different "hands" have been detected: 45 in Pylos (west coast of the Peloponnese, in southern Greece) and 66 in Knossos (Crete).[6] Once the palaces were destroyed, the script disappeared.[7]"
[{2022-04-16 retrieved} https://en.wikipedia.org/wiki/Linear_B]
name::
* McsEngl.Linear-B-lagElln!⇒lagEllb,
* McsEngl.lagEllb,
* McsEngl.lagElln.Linear-B!⇒lagEllb,
====== langoGreek:
* McsElln.Γραμμική-Β!=lagEllb,
description::
"Έτσι λοιπόν οι μυκηναίοι άρχοντες αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν ένα σύστημα γραφής κυρίως για τις λογιστικές ανάγκες των βασιλείων τους. Το σύστημα αυτό ονομάστηκε από τους ειδικούς (για λόγους που θα δούμε παρακάτω) γραμμική Β και είναι συλλαβικό. Κάθε σημάδι δηλαδή αντιστοιχεί, όπως λέγαμε και στο προηγούμενο κεφάλαιο, σε μία συλλαβή. Υπάρχουν ενενήντα τέτοια συλλαβικά σημεία (βλ. εικ. 19) καθώς επίσης και εκατό περίπου εικονογράμματα ή ιδεογράμματα (βλ. εικ. 20). Τα σημεία αυτά, μαζί με άλλα που δηλώνουν αριθμούς, χρησιμοποιούνται για να σημάνουν τα πράγματα (κρασί, λάδι, ανθρώπους, τόπους κλπ.) που καταγράφονται και απαριθμούνται στα κείμενα. Τα κείμενα δηλαδή έχουν, όπως είπαμε, λογιστικό χαρακτήρα."
[{2022-04-16 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=42]
description::
"Αλλά η γραμμική Β εμφανίζει και άλλες ιδιαιτερότητες (ίσως για τον ίδιο λόγο) που την κάνουν ένα δύσκολο και ελλειπτικό σύστημα γραφής. Έτσι, δεν σημειώνονται σε αυτήν τα τελικά σύμφωνα. Η λέξη θυγάτηρ, π.χ., που σημαίνει στα αρχαία ελληνικά ό,τι και στα νέα, τη θυγατέρα, γράφεται στη γραμμική Β tu-ka-te, χωρίς σημάδι για το τελικό ρ. Εδώ θα προσέξετε ότι γίνεται και κάτι άλλο. Το θ (που στα αρχαία ελληνικά, όπως θα δούμε, προφερόταν ως [th]) δεν διακρίνεται από το τ, όπως το βρίσκουμε στη λέξη ti-ri-po-de. Έτσι, λοιπόν, τα σύμβολα ta, te, ti, to, tu μπορούν να διαβαστούν είτε ως θα, θε, θι, θο, θυ = [tha], [the], [thi], [tho], [thu] (θυμηθείτε ότι το υ παριστάνει το φωνήεν [u]), είτε ως τα, τε, τι, το, τυ = [ta], [te], [ti], [to], [tu]. Για να καταλάβετε τί σημαίνει αυτό σκεφτείτε τις δύο λέξεις της νέας ελληνικής τάμα και θάμα (π.χ. πράματα και θάματα 'θαύματα'). Οι δυο αυτές λέξεις διαφέρουν ως προς τα αρχικά τους σύμφωνα, και αυτή η διαφορά είναι που δημιουργεί τις διαφορετικές σημασίες τους (θυμηθείτε τί λέγαμε γι' αυτό το ζήτημα στο δεύτερο κεφάλαιο). Οι δυο αυτές λέξεις, αν τις γράφαμε με το σύστημα της γραμμικής Β, δεν θα διέφεραν καθόλου - θα γράφονταν με τον ίδιο τρόπο: ta-ma.
Καταλαβαίνετε το πρόβλημα που δημιουργεί μια τέτοια ασάφεια. Δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος για ποια λέξη πρόκειται, εκτός αν βοηθά το υπόλοιπο κείμενο (αυτό που ονομάζουμε συμφραζόμενα). Και αυτό είναι ένα βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, καθώς προσπαθούμε να καταλάβουμε τα κείμενα αυτά. Για τους ίδιους τους Μυκηναίους αυτό δεν θα πρέπει να ήταν πρόβλημα. Η γραφή δεν είχε πλατιά διάδοση, όπως θα γίνει αργότερα με την αλφαβητική γραφή και έως τις μέρες μας. Ήταν κτήμα μιας περιορισμένης ομάδας ειδικών, των γραφέων, που κατέγραφαν ένα περιορισμένο φάσμα πληροφοριών (λογιστικούς καταλόγους προϊόντων, προσώπων κλπ.). Οι κατάλογοι αυτοί, με το περιορισμένο περιεχόμενο, δεν απευθύνονταν σε ένα ευρύ κοινό αλλά στη «γραφειοκρατία» των ανακτόρων. Έτσι, δεν υπήρχε πρόβλημα συνεννόησης και κατανόησης, παρά τις ασάφειες του συστήματος γραφής, όπως δεν υπάρχει σήμερα πρόβλημα κατανόησης για έναν επιχειρηματία που διαβάζει τα λογιστικά έγγραφα που του δίνει το λογιστήριό του. Ξέρει για ποιο πράγμα γίνεται λόγος και δεν τον εμποδίζει ο συντομογραφικός ή και ελλειπτικός τρόπος γραφής ενός λογιστικού εγγράφου. Για κάποιον όμως «απ' έξω», τα λογιστικά αυτά έγγραφα είναι «σκοτεινά» με έναν τρόπο που δεν διαφέρει πολύ από τα αντίστοιχα προβλήματα που δημιουργούν τα κείμενα της γραμμικής Β."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=44]
name::
* McsEngl.lagEllb'ambiguity,
====== langoGreek:
* McsElln.ασάφεια-Γραμμικής-Β,
description::
"Η πιθανότερη πηγή από την οποία δανείστηκαν οι Μυκηναίοι το σύστημα γραφής τους, τη γραμμική Β, ήταν το σύστημα που χρησιμοποιούσε ο μινωικός πολιτισμός, ο πολιτισμός που αναπτύχθηκε στην Κρήτη στη διάρκεια της δεύτερης χιλιετίας π.Χ., με κέντρα την Κνωσό, τη Φαιστό, τα Μάλλια, τη Ζάκρο και άλλες θέσεις, όπου βρέθηκαν τα ανάκτορα και τα διοικητικά κέντρα της μινωικής Κρήτης. Οι Μινωίτες ανέπτυξαν πριν από τους Μυκηναίους ένα σύστημα γραφής (συλλαβικό και αυτό) για να εξυπηρετήσουν τις λογιστικές ανάγκες των διοικητικών μηχανισμών τους. Το σύστημα αυτό ονομάστηκε από τους ειδικούς γραμμική Α. Γι' αυτό και το (χρονικά μεταγενέστερο) σύστημα των Μυκηναίων ονομάστηκε γραμμική Β. Η γραμμική Α, και θα μιλήσουμε γι' αυτήν σε λίγο, ήταν ο «πρόγονος» της γραμμικής Β (βλ. εικ. 26). Αλλά ενώ η γραμμική Β αποκρυπτογραφήθηκε, η γραμμική Α δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί. Από τα λίγα που μπορούμε να ξέρουμε είναι ότι η γλώσσα αυτή, η γλώσσα του μινωικού κόσμου, δεν ήταν ελληνική.
Το συλλαβικό σύστημα, λοιπόν, για την καταγραφή της άγνωστης μινωικής γλώσσας που είναι γραμμένη με τη γραμμική Α, το δανείστηκαν οι Μυκηναίοι για να καταγράψουν τη δική τους γλώσσα, την ελληνική. Φαίνεται όμως ότι κράτησαν από αυτό το παλιότερο σύστημα κάποια χαρακτηριστικά που ανήκαν στη γλώσσα που κατέγραψε, παρόλο που δεν «ταίριαζαν» στη δική τους γλώσσα, την ελληνική. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό ίσως ήταν η αποφυγή συμφωνικών συμπλεγμάτων που δίνει την παράξενη, για τα ελληνικά, καταγραφή της λέξης τρίποδες ως ti-ri-po-de. Φαίνεται δηλαδή ότι η γλώσσα των Μινωιτών απέφευγε τα συμφωνικά συμπλέγματα, «δούλευε» δηλαδή με συλλαβές που αποτελούνταν από φωνήεν + σύμφωνο ή σύμφωνο + φωνήεν, και όχι σύμφωνο + σύμφωνο + φωνήεν. Αυτό το χαρακτηριστικό (που δεν «ταιριάζει» στα ελληνικά) φαίνεται ότι το κράτησαν οι Μυκηναίοι και η γραμμική Β. Δεν προσάρμοσαν δηλαδή το σύστημα που δανείστηκαν στις ιδιαιτερότητες της ελληνικής. Γι' αυτό και εμφανίζεται αυτή η περίεργη «ορθογραφία»."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=43#prettyPhoto]
name::
* McsEngl.Linear-A!⇒lagEllr,
* McsEngl.lagEll0'Linear-A!⇒lagEllr,
* McsEngl.lagEllr,
====== langoGreek:
* McsElln.Γραμμική-Α!=lagEllr,
description::
"Επομένως ο αριθμός των σημείων (100 περίπου) της γραμμικής Α (πέρα από τα εικονογράμματα/ιδεογράμματα και τα σημάδια που δηλώνουν αριθμούς) μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι το σύστημα αυτό ήταν συλλαβικό, κάθε σημείο δηλαδή απεικονίζει μια συλλαβή (βλ. εικ. 27)."
[{2022-04-17 retrieved} https://www.greek-language.gr/Resources/ancient_greek/history/ag_history/browse.html?start=48]
description::
"The Proto-Greek language is the assumed last common ancestor of all known varieties of Greek, including the Mycenaean language, the classical Greek dialects Attic-Ionic, Aeolic, Doric and North-Western Greek, and ultimately the Koine and Modern Greek. Most scholars would include the fragmentary Ancient Macedonian language, either as descended from an earlier "Proto-Hellenic" language, or by definition including it among the descendants of Proto-Greek as a Hellenic language and/or a Greek dialect".
[{2008-02-20 retrieved} http://en.wikipedia.org/wiki/Greek_language]
name::
* McsEngl.Proto-Greek!⇒lagEllp,
* McsEngl.lagEllp,
* McsEngl.lagEllp!=Proto-Greek,
* McsEngl.lagEllp-{cBce2000}!⇒lagEllp,
name::
* McsEngl.lagEll0'part-whole-tree,
* McsEngl.lagEll0'whole-part-tree,
whole-tree-of-lagEll0::
*
* ... Sympan.
name::
* McsEngl.lagEll0'generic-specific-tree,
* McsEngl.lagEll0'specific-generic-tree,
generic-tree-of-lagEll0::
* ,
* ... entity.
this page was-visited times since {2022-05-15}
page-wholepath: synagonism.net / worldviewSngo / dirLag / lagEll0
SEARCH::
· this page uses 'locator-names', names that when you find them, you find the-LOCATION of the-concept they denote.
⊛ GLOBAL-SEARCH:
· clicking on the-green-BAR of a-page you have access to the-global--locator-names of my-site.
· use the-prefix 'lagEll0' for senso-concepts related to current concept 'Greek-family-language'.
⊛ LOCAL-SEARCH:
· TYPE CTRL+F "McsLag4.words-of-concept's-name", to go to the-LOCATION of the-concept.
· a-preview of the-description of a-global-name makes reading fast.
webpage-versions::
• version.last.dynamic: McsLag000028.last.html,
• version.draft.creation: McsLag000028.0-1-0.2022-05-15.last.html,